Alles op tafel

Alles op Tafel is een nieuwe komedie drama geregisseerd door Will Koopman, de regisseur van de Gooische vrouwen films. In de film komen zeven vrienden samen voor een gezellig etentje. Wanneer Margot (Linde de Mol) dan voorstelt een gezamenlijk spelletje te spelen waar ieder zijn telefoon op tafel legt en alle binnenkomende berichten moet delen met de rest verandert de sfeer. De vrienden leren elkaar zo namelijk op andere manieren kennen wat voor een ongemakkelijke avond zorgt. Met deze film proberen ze een interessant aspect naar voren te brengen over hoe smartphones en social media ons leven tegenwoordig beïnvloeden. Helaas heeft de schrijver van de film niet echt voor een bijzonder verhaal gezorgd, want het interessante aspect over elkaars geheime telefoon informatie wordt veel op eenzelfde manier gebruikt. Dit maakt de film op een moment helaas al snel langdradig. Als ze voor het verhaal meer variatie en oog voor detail hadden gehad, zouden ze wat beters van de film gemaakt kunnen hebben. Het bijzonderste van de film is dat het gefilmd is tijdens de landelijke lockdown. De komedie wordt ook wat herhaaldelijk gebruikt of is meer aan de voorspelbare of vergezochte kant, waardoor het niet altijd even zo grappig overkomt. Als ze de dramatische kant van de film wat beter hadden uitgewerkt, zou dit beter over zijn gekomen. Het acteerwerk wordt aardig gedaan door de gehele filmcast, maar de personages komen niet echt over als een hechte vriendengroep. Nadat bepaalde geheimen worden onthuld tijdens het spelletje reageren personages soms ook wat op een te overdreven manier. Door het mindere script zijn sommige personages ook eerst boos op elkaar, maar in de volgende scène lijken ze weer bevriend te zijn alsof er net niets gebeurd is.

Liefde zonder grenzen

Liefde zonder grenzen is een nieuwe romantische komedie geregisseerd en deels door Appie Boudellah en Aram van de Rest. Hiervoor hebben de twee samen ook Just Say Yes geregisseerd. De film gaat over zussen Eva (Yolanthe Cabau), Lieke (Abbey Hoes) en broer Maarten (Jim Bakkum). Alle drie worstelen ze met liefdesproblemen en persoonlijke geheimen, die ze niet met anderen willen delen. Naast hun problemen en geheimen, moeten ze samen ook hun weduwe vader Ferry (Hajo Bruins) zien te helpen het verlies van hun moeder te verwerken. De regisseurs hebben ook het script van deze film geschreven samen met Mustapha Boudellah. Alle drie hebben eerder ook andere romantische komedies geschreven. Met deze film hebben ze ook veel van het drama genre toegevoegd aan de film, maar hebben niet echt een goede mix tussen de komedie en drama weten te maken. Door met een mozaïekverhaal de levens van broer en zussen over te brengen, springt het verhaal veel heen en weer waardoor het soms lastig te volgen blijft. Verder doen ze weinig met de film om het bijzonder over te brengen, waardoor het wat cliché over kan komen vergeleken andere films. Door het gebrek aan originaliteit kan de films soms ook wat voorspelbaar overkomen. In het einde van de film, krijgt de film ook te veel wendingen, die aanvoelen alsof ze snel aan het verhaal zijn toegevoegd. Als ze de broer of een van de zussen uit het verhaal gelaten hadden, hadden ze meer de kans gehad om de personages beter op te bouwen. Door de grootte van de gebeurtenissen en personages in de film krijgt de filmcast niet echt een kans om sterk naar voren te komen. Yolanthe Cabau en Hajo Bruins weten door de hoeveelheid tijd die hun personages krijgen nog wat te doen met hun rollen. De rest van de cast komen meer over als extra’s en weten verder weinig bijzonders te doen met hun rollen.

Mijn beste vriendin Anne Frank

Mijn beste vriendin Anne Frank is een nieuw oorlogsdrama geregisseerd door Ben Sombogaart, de regisseur van Bride Flight en de storm. De film speelt zich af in nazi bezet Nederland en volgt het Joodse meisje Hannah Goslar (Josephine Arendsen). Samen met haar beste vriendin Anne Frank (Aiko Beemsterboer) probeert ze het beste te maken van deze duistere tijden waar ze als Joden nog weinig mogen doen. Dankzij Anne haar rebelse kant durft Hannah meer te doen, ook al gaat dit soms in tegen de ideeën van haar ouders. Zo fantaseert ze om samen met Anne de wereld rond te reizen, maar als Hannah hoort dat Anne al naar Zwitserland is vertrokken, voelt ze zich verraden en in de steek gelaten. Als Hannah uiteindelijk samen met haar gezin in het concentratiekamp Bergen-Belsen eindigt, probeert ze met haar herinneringen aan Anne deze zware tijden door te komen. Wanneer Hannah denkt Anne te horen in het kamp naast haar waar de gevangenen het nog zwaarder hebben, zet ze haar leven op het spel om Anne te helpen. Regisseur Ben Sombogaart heeft deze film uiteindelijk overgenomen van een andere regisseur. Hij twijfelde eerst wel over het maken van de film, want er zijn al vele andere films over het verhaal van Anne Frank gemaakt. Uiteindelijk heeft Ben contact gezocht met de echte Hannah Goslar, die hem haar verhaal vertelde. Verder heeft ze hem aangespoord de film snel te maken, zodat ze de film nog op haar 92-jarige leeftijd kon zien. Daarbij vindt Hannah ook belangrijk dat haar verhaal en wat er met de Joden gebeurde in de Tweede Wereldoorlog niet vergeten mag worden. De film kan wel wat bekend overkomen, omdat het verhaal van de Tweede Wereldoorlog en wat er met Anne Frank is gebeurd bij de meeste mensen wel bekend is. Toch is de film interessant omdat ze het bekende verhaal van Anne Frank deze keer vanuit een ander oogpunt vertellen. Zo krijg je goed mee hoe Hannah Anne als goede vriendin en soms een voorbeeld zag om niet zomaar op te geven. De film laat zo ook zien hoe een sterke vriendschap zelfs slechte tijden als een oorlog stand weet te houden. Ben Sombogaart brengt de film ook op een passende manier in beeld. Alle scenes in het concentratiekamp komen over met een duistere en depressieve sfeer. De scenes voor Hannah gevangen werd genomen en samen met Anne de tijd komen daarentegen juist belicht en met een vriendschappelijke sfeer over. Zo brengt de film goed de sfeer over van hoe het Jood ongeveer was tijdens de Tweede Wereldoorlog. Sommige scenes waarin de personages rennen, zijn wel wat bewegelijk gefilmd, alsof de cameraman achter de personages aanrent. Als deze scenes op een andere manier waren vastgelegd zouden ze iets minder storend zijn overgekomen. De filmsets en kleding van de filmcast helpen ook met het geloofwaardig overbrengen van de tijd waarin de film zich afspeelt. Josephine Arendsen en Aiko Beemsterboer weten op een goede en passende manier over te brengen hoe de vriendschap van Hannah Goslar en Anne Frank er ongeveer uit gezien moest hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De Veroordeling

De Veroordeling is een biografische verfilming over het journalistieke onderzoek van de Deventer moordzaak. De film is geregisseerd en deels geschreven door Sander Burger, de regisseur van Ik ben Alice. In de film doet televisiejournalist Bas Haan (Fedja van Huêt) onderzoek naar de Deventer moordzaak wanneer hij vermoed dat de zaak niet op een eerlijke manier is verlopen en verdachte Ernest Louwes (Mark Kraan) onterecht vastzit. Dankzij zijn onderzoek wordt de klusjesman van het slachtoffer Michael de Jong (Yorick van Wageningen) ook als een mogelijke dader gezien. Hierdoor verandert alles en komen vele complottheorieën naar boven. Bas moet zo de strijd aan gaan tegen de media en het rechtssysteem, voordat de verkeerde verdachte vals veroordeeld wordt. Deze film vertelt een interessant verhaal over hoe rechtspraak zonder de juiste informatie makkelijk kan worden beïnvloed. Mensen met veel aanzien kunnen hun mening dankzij deze status op verkeerde manieren gebruiken. Zo kunnen ze de verdachte die ze zelf het meest verdenken de uiteindelijke schuld geven en in een verkeerd daglicht zetten. Anderen volgen dan zonder zelf onderzoek te doen deze mening. De film laat zo goed zien dat zonder echt onderzoek en bewijzen de verkeerde verdachte al snel veroordeelt kan worden. De film speelt zo ook goed in op de actualiteit van hoe dankzij sociale media er snel nepnieuws kan ontstaan wat snel door velen geloofd wordt zonder dat ze er verder zelf echt onderzoek naar doen. De speeltijd van de film is wel wat aan de lange kant en had wel wat ingekort kunnen worden als ze meer in de kern van het verhaal waren begonnen. Sommige scenes met personages die verder niet tot belangrijke eindresultaat leiden, hadden ook niet in de film naar voren hoeven komen. De film lijkt op het eind ook een paar keer te eindigen, maar wanneer er weer nieuw bewijs naar boven komt, gaat de film ook weer verder. De film brengt veel belangrijke details van de Deventer moordzaak goed naar voren, om je als kijker ook in twijfel te brengen over wie nu de echte dader kan zijn. Ze tonen ook goed hoe het journalistieke werk eruitziet en wat er allemaal bij komt kijken voordat ze met het journaal beginnen. Fedja van Huêt komt goed naar voren in de hoofdrol van de film als een journalist, die ondanks dat alles kan tegenzitten toch de ware feiten naar boven wil brengen. Samen met Marike Mingelen heeft hij een goede en strijdige chemie, want als zijn baas verwacht ze het beste van hem en dat hij alleen met feiten naar voren komt. Yorick van Wageningen en Lies Visschedijk komen soms wel wat ongemakkelijk over, maar de personages die ze spelen hebben hun rede hiervoor.

Luizenmoeder - de film

Luizenmoeder de film is een film van de gelijknamige tv-serie. De film is geregisseerd en geschreven door Ilse Warringa en Jan Albert de Weerd. Jan Albert de Weerd is ook de regisseur van wat tv-afleveringen van de serie, terwijl Ilse Warringa verder meer bekend is als actrice uit de serie. In de film valt de schooldirecteur van basisschool De Klimop weg. Juf Ank (Ilse Warringa) probeert nu samen met haar collega’s de school draaiende te houden. Dankzij de actualiteit komen de leraren voor vele lastige situaties te staan die ze moeten zien te overwinnen om de school draaiende te houden. Naast dat dit Ilse Warringa haar eerste werk is als regisseur is dit voor Jan Albert Weerd ook pas zijn eerste film die hij heeft geregisseerd, want verder heeft hij alleen afleveringen van tv-series geregisseerd. Bij tv-afleveringen van ongeveer 25 minuten hadden ze een beter overzicht op de afleveringen. Bij de film van een uur en drie kwartier ijken ze dit overzicht wat verloren te zijn, want ze hebben hier minder oog voor detail. Ze stoppen ook te veel verschillende dingen in de film om de film mee te vullen. Als ze wat van deze onnodige dingen hadden weggelaten en de film een kwartier hadden ingekort, zou de film misschien beter hebben gewerkt. De film speelt wel op een leuke manier met de actualiteit, maar vergeten hier ook enkele details waardoor de film zijn geloofwaardigheid verliest. De film is zo niet beter dan de tv-serie en kan als je beide naast elkaar neerlegt als de mindere overkomen. Het acteerwerk is ook niet beter dan in de tv-serie. De ene acteert ook wat meer op een overdreven en zo ongeloofwaardige manier. De terugkerende filmcast van de tv-serie doet zijn best in de film, maar werken toch beter in de tv-serie, omdat hun personages dan met de afleveringen de tijd krijgen om te ontwikkelen, terwijl dat in de film wat te gehaast overkomt om goed te werken.

Meskina

Meskina is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Daria Bukvic. Ze is meer bekend van haar werk in de toneelwereld. Dit is pas de eerste film die ze geregisseerd heeft De film gat over de dertigjarige Leyla (Maryam Hassouri) een single vrouw zonder kinderen of echte carrière. Hierom wordt ze gezien als de Arabische term ‘Meskina’ wat staat voor een zielig geval. Om aan deze titel te ontsnappen, probeert ze haar leven om haar eigen manier te leiden. Dat deze film geregisseerd is door een beginnende regisseur, die ook werkt met een script dat geschreven is door beginnende scriptschrijvers valt soms helaas nog wel aan de film terug te zien. Met deze film probeerde ze het standaardtype van het buitenlandse personage uit een romantische komedie te mijden. Ondanks dat dit ze gelukt is, heeft de film verder nog genoeg clichés uit een romantische komedie. Deze film komt verder wat over als de film Crazy Rich Asians, waar de Aziatische cast van de filmwereld ervoor koos om hun eigen film te maken. De film speelt leuk met het actuele onderwerp van de multiculturele samenleving van Nederland en komt zo positief op voor de Marokkaanse acteurs uit Nederland. Verder geven ze ook wendingen aan de klassieke sprookjes door deze in een meer actueel en multicultureel jasje te stoppen. Zo is deze film leuker voor een jong publiek, die zelf ook in een multiculturele samenleving opgroeien. Dat de filmcast plezier heeft gehad bij het maken van deze film valt wel terug te zien aan hoe ze overkomen in de film. De film is gevuld met veel bekende Marokkaanse Nederlandse acteurs.

De slag om de Schelde

De slag om de Schelde is een nieuw oorlogsdrama geregisseerd en deels geschreven door Matthijs van Heijningen Jr. Hij is bekend als regisseur van Red Rain en The Thing uit 2011. De film speelt zich af in de provincie Zeeland in november 1944. Hier proberen de geallieerde met behulp van het Nederlandse verzet Nederland te bevrijden van nazi-Duitsland. De strijd op de Zeeuwse eilanden is lastig voor beide partijen. Het Zeeuwse meisje Teun (Susan Radder) ontdekt dat haar broer geheime informatie heeft die het verzet kan helpen in de strijd tegen de nazi's. Deze info bij het verzet krijgen lijkt en lastige taak, want ze weet niet wie ze kan vertrouwen in deze oorlog. In deze oorlog strijden de Nederlandse Brit William Sinclair (Jamie Flatters) en de door nazi onderdrukte Marinus van Staveren (Gijs Blom) tegen elkaar. De verschillende keuzes die deze drie jongeren nemen, kunnen goed gespeeld tot de Zeeuwse vrijheid leiden, of tot het verlies van de slag om de Schelde. Deze film is de eerste Nederlandse film die door Netflix is geproduceerd. Zo is de tot nu de op een na duurste Nederlandse film geworden met een budget van 14 miljoen. De duurste Nederlandse film blijft de oorlogsfilm Zwartboek van regisseur Paul Verhoeven. Het verhaal van de film is geschreven door Paula van der Oest, die hulp heeft gehad van vijf anderen. Het uiteindelijke verhaal is ook gecontroleerd en aangepast door oude militairen, om ervoor te zorgen dat het verhaal correcte informatie bevat. De schrijvers hebben ervoor gekozen om van de film een mozaïekfilm te maken. Zo worden de verhaallijnen van de drie jongeren door elkaar gehaald. De verschillende verhalen springen veel door elkaar heen. Zo lijkt het soms of je drie verschillende films tegelijk zit te kijken. Door de film op zo'n manier te vertellen, verliest de film wel wat van zijn tempo en kan de film soms ook wat lastig te volgen worden. Voor een duidelijker verhaal hadden ze de film beter over een van de drie jongeren kunnen laten gaan, of Netflix had beter een tv-serie van de slag om de Schelde kunnen maken. Het verhaal rond de slag om de Schelde bevat belangrijke en meer onbekende informatie, die de geallieerde nodig waren in hun strijd tegen nazi-Duitsland. Ondanks het belang van dit verhaal worden de gebeurtenissen van de slag om de Schelde toch meer overschaduwd door grotere Tweede Wereldoorlog gebeurtenissen in Nederland zoals de Slag om Arnhem of de Hongerwinter. Netflix en de filmcrew hadden ook voor een betere regisseur kunnen kiezen zoals Paul Verhoeven, want hij heeft meer ervaring met het regisseren van een dure oorlogsfilm. Regisseur Matthijs van Heijningen heeft sinds de prequel van The Thing uit 2011 tien jaar al geen bioscoopfilm meer geregisseerd. Matthijs van Heijningen brengt de film vaak wel goed in beeld, maar dan meer bij de scenes van het personage van Susan Radder. Haar scenes komen meer over als een oorlogsspionage film. De scenes van de mannelijke hoofdpersonages spelen zich meer af in de echte oorlog, maar hier kiest de regisseur ervoor om in te zoemen op het hoofdpersonage. Zo worden de oorlog scenes wat onduidelijk, omdat je zo alleen mee krijgt wat het hoofdpersonage doet en niet de rest van zijn leger. De verdere oorlog scenes zijn wel goed in beeld gebracht, alleen komen deze wat bekend over vergeleken met andere oorlogsfilm zoals Saving Private Ryan of Zwartboek. Het acteerwerk wordt goed gedaan door de filmcrew, maar door de keuze om de film als een mozaïekfilm te vertellen, krijgen de acteurs niet de tijd om hun personages echt goed te ontwikkelen. Susan Radder komt het best naar voren in de film. Internationale acteur Tom Felton bekend van zijn rol als Draco Malfoy uit de Harry Potter filmserie speelt ook een rol in deze film. Ondanks dat hij zij rol goed neerzet, krijgt hij verder niet veel te doen met zijn rol.