Neem me mee

Neem me mee is een nieuwe drama komedie geregisseerd door Will Koopman, de regisseur van Gooische vrouwen en De verbouwing. Zes 70-plussers, die elkaar niet kennen, gaan samen op reis naar Zuid-Frankrijk. Reisleider Thijs (Minne Koole) moet de chagrijnige ouderen met elkaar te vriend zien te houden tijdens de reis.

Na mate de reis leren de ouderen dat ze toch veel gemeen hebben met elkaar. Ze merken namelijk veel gelijke passie en ergernissen te delen. Zo weten ze toch onverwacht nieuwe vriendschappen te maken en samen deze reis vol avonturen af te leggen. Met deze film spelen ze goed in op de actualiteit waar sommige ouderen zich tegenwoordig best eenzaam en alleen kunnen voelen. Oude vrienden zijn na mate van jaren toch wat uit elkaar gegroeid, familieleden hebben minder tijd voor ze, of hun gezondheid werkt ze tegen. Jongeren die het voor hun werk of het als vrijwilligerswerk doen, proberen het leven van ouderen wel aangenamer te maken. Hiervoor moeten ze de ouderen wel eerst eren kennen, om uiteindelijk een goede band te krijgen. De castleden zetten hun personages ook op goede, geloofwaardige manieren neer. Zo komen ze eerste meer onzeker, of geïrriteerd over, maar later in de film veranderen hun persoonlijkheden nadat ze elkaar echt leren kennen.

Bon Bini: Bangkok Nights

Bon Bini: Bangkok Nights is een nieuwe spin-off van de Bon Bini Holland filmserie. Deze film is geregisseerd door Pieter van Rijn, die ook de derde Bon Bini Holland heeft geregisseerd. Om FC Kip uit te breiden, weet Ping Ping (Phi Nguyen) Judeska (Jandino Asporaat) over te halen om een lening af te sluiten bij zakenmagnaat Lo-Pei (Kwok One). Na deze deal gesloten te hebben, leren ze dat ze de kleine letters niet goed hebben doorgenomen, waardoor ze alles kwijt zijn geraakt. Om alles terug te krijgen, reist het FC Kip team af aar Bangkok, om alles weer terug te krijgen.

Met deze nieuwe Bon Bini film brengen ze een nieuwe locatie en wat lichte nieuwe komedie. Verder valt de film wel weer wat in herhaling vergeleken de andere films uit de filmserie. Zo kan deze film leuk blijven voor fans van de filmserie, maar deze zouden ook gewoon een eerdere film uit de filmserie terug kunnen kijken, voor een gelijke ervaring. De komedie bestaat zo weer uit spoof komedie, waar ze scenario van andere bekende films speels op gelijke, maar meer speels belachelijke manieren neerzetten. Ditzelfde soort komedie werd bijvoorbeeld ook in de Scary Movie filmserie gedaan. Verder zitten er weer stereotyperende grappen in, die bepaalde groepen wat belachelijk maken.

De Tatta’s 2

De Tatta’s 2 is het vervolg van de eerste Tatta’s film van vorig jaar. Dit vervolg is weer geregisseerd door Jamel Aattache, die ook het eerste deel heeft geregisseerd. Na hun inwijding in de nieuwe buurt, krijgt de familie Van Kampen net zoals alle andere inwoners van de buurt te horen dat de wijk wordt bedreigd gesloopt te worden. De buurt zou namelijk te verouderd en onveilig zijn, hierom wil de buurtgemeente deze omtoveren tot een meer moderne en veiligere locatie.

Deze plannen gaan alleen wat in tegen de cultuur en gewoontes, die de buurtbewoners zelf van hun buurt gemaakt hebben. De familie van Kampen probeert dit samen met de andere buurtbewoners te voorkomen, maar wanneer opa Richard (John Buijsman) zich bij de familie moet inwonen, raakt de balans in de strijd de buurt te behouden wat verloren. De beginnende schrijvers van het eerste deel behielden door hun gebrek aan schrijfervaring een wat standaard komedie waarin de grappen wat aan voorspelbare, of herhaaldelijke kanten bleven. Na een jaar hebben ze zich iets meer ontwikkeld, maar helaas niet genoeg om echt iets bijzonders van dit vervolg te maken. Ze hebben de situatie waar de personages zich nu in bevinden wel wat aangepast. De familie van Kampen moet nu samenwerken met de originele buurtbewoners, om de buurt te behouden zoals ze deze zelf willen hebben. Ondanks deze aanpassing valt de film verder wel wat in herhaling zoals bijvoorbeeld bij de komedie aspecten. Zo blijft de komedie helaas weer meer aan een bekende kant en doet verder simpelweg wat denken aan het eerste deel. Bij dit vervolg hebben de castleden wel de kans gekregen, om hun personages uit het eerste deel verder op te bouwen. De meeste krijgen hier helaas door het mindere scenario weinig tot geen kansen voor. In plaats van een binnen een jaar het script af te hebben voor dit vervolg, hadden de schrijvers beter naar het verhaal kunnen hebben gekeken en deze verder wat meer hebben uitgewerkt. Zo lijkt het net alsof het gewoon met behulp van een A.I. systeem zoals ChatGPT is bedacht. Dit vervolg geeft verder weinig kansen, om de personages te doen evolueren sinds het eerste deel. Als ze nog een vervolg maken van deze filmserie hebben de schrijvers hopelijk een beter uitgewerkt verhaal met meer unieke ideeën en grappen. Dan In plaats van dat deze volgden jaar ook afgerafeld om te toveren in een derde deel.

Rocco & Sjuul

Rocco & Sjuul is een nieuwe komedie drama gereiseer door Anna van der Heide, regisseur van de liefhebbers en Brammetje Baas. Sjuul (Beppie Melissen) lijkt op haar oude dag haar leven geleefd te hebben. Haar oude man is ziek en aan de dementerende kant, hierdoor met ze samen met haar kinderen zijn verzorging zien te verzorgen. Wanner Sjuul haar oude jeugd liefde Rocco (Sabri Saad El-Hamus) weer tegenkomt, leert ze dat ze haar oude leven ook op een andere manier kan doorgaan. Rocco vier het leven namelijk nog steeds en gaat dansend door zijn leven. Vroeger danste de twee namelijk veel samen en als ze dit weer samen doen, komen ze voor de keuze te staan om weer samen op te trekken. Dit zal alleen ingaan tegen de verwachtingen van familie. Deze film toont op een positieve manier hoe moeilijk oudere mensen het kunnen hebben op hun oude leeftijd. Ondanks deze leeftijd proberen ze vaak toch nog plezier te beleven in hun levens. Hiervoor zijn ze soms alleen de hulp of het begrip van hun geliefden nodig.

Naast de positieve kanten die de film op deze manieren meer bekend probeert te maken, hebben ze de dit et hun drama kanten helaas niet altijd even goed gebalanceerd. Sjuul haar partner heeft namelijk een mindere gezondheid en is zo wel hulp van verzorging nodig, maar ook wel van zijn geliefden. Wanneer Sjuul op plezierige manieren haar jeugd probeert te herleven met Rocco worden deze kanten wat naar de achtergrond van de film gebracht. Voor een beter en meer begrijpend verhaal hadden ze haar partner beter in het verhaal kunnen laten overlijden. Zo had de film wat meer als de film Dirty Grandpa met Robert De Niro in de hoofdrol kunnen hebben gespeeld. Oudere mensen kunnen na het overlijden van hun partner namelijk ook nog zo hun behoeftes te hebben. Beppie Melissen en Sabri Saad El-Hamus hebben in de film samen met een goede chemie met elkaar. Als de film wat meer als komedie zou hebben gespeeld, hadden ze samen meer kansen kunnen hebben gekregen om de rollen ook meer gebalanceerd te spelen. Dan was het bericht van de film waarschijnlijk ook beter overgekomen

Hardcore Never Dies

Hardcore Never Dies is een nieuw misdaaddrama geregisseerd door Jim Taihuttu, regisseur van De Oost en Wolf. Michael (Joes Brauers) droomt van een muzikale opleiding om pianist te worden. Wanneer zijn opleiding niet goed verloopt, leert zijn broer Danny (Jim Deddes) hem over gabbermuziek. Hier lijkt Michael ook wel iets voor te voelen.

Naast de nieuwe muziekstijl komt er helaas ook drugshandel naar voren in deze wereld Hierdoor moeten de broers samen vechten voor hun levens, wanneer de gevaren van deze kant toenemen. Dit is een vermakelijke film voor mensen, die houden van de gabbermuziek en de verdere dingen die hierbij komen kijken, zoals bijvoorbeeld het soort humor dat hierbij hoort. Op de muziekstijl na komen de verdere drugshandel aspecten wel wat bekend over vergeleken andere misdaadfilms die hiermee dealen. De cast bestaat, maar uit vier personen, maar wordt toch grotendeels gedragen voor de band tussen de twee broers. Joes Brauers en Jim Deddes komen geloofwaardig over als twee broers die het samen in deze gabber muziek en drugs wereld proberen te maken.

Alles is nog steeds zoals het zou moeten zijn

Alles is nog steeds zoals het zou moeten zijn is het vervolg van de film Alles is zoals het zou moeten zijn. Dit vervolg is geregisseerd door Erwin van den Eshof, regisseur van de Misfits filmserie. Een paar jaar sinds het einde van Iris (Barbara Sloesen) haar relatie is ze een nieuwe relatie begonnen met Reza (Walid Benmbrek). Na haar bevalling, vraagt Reza haar ten huwelijk.

Zo staat Iris aan het begin van een samengesteld gezin. Hier komt veel bij kijken naast haar verdere gezin en vriendschap relaties. Samen met haar vriendinnen probeert iris in alles een balans te vinden. In alles is zoals het zou moeten zijn, vlogen de clichés van een standaard Nederlandse romantische komedie je al snel om de oren. Ditzelfde geldt helaas ook alweer snel in dit onnodige vervolg. Dit vervolg mist haast verder evolutie van de personages uit het eerste deel en blijven net als in dit deel meer voor komen als onplezierige personen. Als haar personage zich zo de gehele film blijft gedragen en verder alleen maar voor meer eigen ellende zorgt, blijft je als kijker steeds minder geïnteresseerd om haar te blijven volgen. Door deze mildere kanten en de verdere bekende, gelijke kanten van de film kun je haast beter andere films met betere en vermakelijkere verhalen kijken, om meer plezier aan deze films te beleven. Zo blijft ook de vraag waarom ze dit onnodige vervolg uiteindelijk gemaakt hebben. Waarschijnlijk om er simpelweg wat geld me te verdienen en meer ook niet.

Net als in de film

Net als in de film is een nieuwe musical geregisseerd door Dorien Goertzen en Albert Jan van Rees. Voor Dorien Goertzen is dit pas zijn eerste regiewerk en heeft hiervoor meer aan filmverhalen gewerkt, zo heeft hij ook het verhaal van deze film geschreven. Albert Jan van Rees heeft meer regie-ervaring. Tegenpolen Annabel (Noortje Herlaar) en Sander (Benja Bruining) kunnen elkaar niet uitstaan. Wanneer ze echter later beide lid van de schoolband worden, leren ze dat ze beide een passie hebben voor muziek. Sander lijkt zo toch wat voor Annabel te voelen, alleen is hij niet de enige. Olaf (Kay Greidanus) heeft onderling ook een goede band met Annabel en eindigen zo samen.

Tien jaar later ontmoeten Annabel en Sander elkaar weer als ze samen werken aan een dansact. Hiermee weten ze succesvol door te breken, maar met hun stijgende succes wordt hun samenwerking steeds lastiger. Deze film begint als een mooie film over muziek en mensen die hier een passie voor. Zo bevat de film leuke, herkenbare muziek en liedjes uit de jaren 80 en 90. De eigen muziek van de film komt vaak ook muzikaal passend over met deze tijden. Op de musical muziek en dans na kiest het verhaal er helaas wel weer voor om over een driehoeksverhouding te gaan en de herkenbare gevolgen, die hier vaak bij komen kijken. Zo begaat de film toch wat herkenbare clichés, waardoor het wel als een standaard romantisch drama kan overkomen. Dit standaard verhaal is wel jammer voor de castleden, die beste voor mooie en goede zang- en dansscènes hebben gezorgd. Verder heeft de film ook de pech met de datum waarop het is uitgebracht. Eerder deze week was de musical klassieker Grease namelijk te zien. Daarnaast wordt de film ook opgevolgd met de muziektour van Taylor Swift The Eras Tour. Andere films zoals The Exorcist: Believer zijn hiervoor zelf al vervroegd en eerder uitgebracht, om Taylor Swift haar tour te mijden. Zo had een andere uitkomst datum deze film wat kunnen hebben geholpen, om zo de muzikale concurrentie te voorkomen.

Happy Single

Happy Single is een nieuwe, romantische komedie geregisseerd door Anna van Keimpema. Dit is haar bioscoopfilm regiedebuut, hiervoor heeft ze alleen nog maar tv-films en series geregisseerd. Psycholoog Mollie (Jamie Grant), is meer een speelse dame, die na een date haar metgezel de volgende dag niet meer terugziet. Als ze weer in zo’n situatie zit met Otis (Juvat Westendorp), verwacht ze hem ook niet meer terug te zien in haar leven.

Wanneer ze Otis dan de volgende dag terugziet op haar werk, als haar nieuwe collega wordt alles ineens erg ongemakkelijk. Nu ze als collega’s niet aan elkaar kunnen ontkomen, moet Mollie andere dingen zien te bedenken. Ondanks dat ze Otis probeert te ontlopen, merkt ze toch dat haar gevoelens voor hem beginnen te groeien, ook al gaat dat in tegen haar eigen regels. Voor een film getiteld Happy Single gaat het verhaal toch wat in tegen de titel. Het hoofdpersonage is meer van het nachtelijke flirten en ze probeert toch wel steeds weer een man aan de haak te slaan voor een onenightstand in plaats van dat ze een gelukkig vrijgezellenleven leidt. Dat Mollie en haar verdere collega’s bij een psychologen praktijk werken, komt ook niet echt geloofwaardig over. Voor psychologen kampen de meeste van de praktijk namelijk te veel met eigen problemen dan dat ze hun cliënten echt verder weten te helpen. Verder gaan ze als collega’s ook meer op de borrel met elkaar dan dat ze echt hulpvaardig werk leveren. Het script is dan ook geschreven door een schrijver, die verder zelf nog nooit eerder een zelfstandig filmscript heeft geschreven. Dit valt wel aan deze film terug te zien door de vele toevalligheden en clichés die gebeuren in de film. Hierdoor blijft de film ook meer aan een voorspelbare kant en komen de meeste komische momenten eerder ongemakkelijk over dan nog echt grappig. Voor Jamie Grant is dit ook sinds een lange tijd weer een van de films waarin ze de hoofdrol speelt. Dit valt soms wel terug te zien aan haar wanneer ze bijvoorbeeld haar teksten simpelweg lijkt op te lezen. Het verdere eerste zelfstandig geschreven script helpt haar helaas ook niet veel verder. Juvat Westendorp is wat meer blijven acteren in zijn carrière wat wel aan zijn acteerwerk in deze film valt terug te zien. Helaas moet hij ook met een minder script zien te werken. De rest van de castleden komen soms wel wat meer over als personages uit een cartoon door de acties waarop ze dingen doen, of ergens of reageren.

De Vuurlinie

De Vuurlinie is een nieuw oorlogsdrama geregisseerd door Roel Reine, regisseur van Michiel de Ruyter en Redbad. Na terug te komen van zijn militaire dienst in Afghanistan ontvangt Marco Kroon (Waldemar Torenstra) de hoogste onderscheiding van Nederland: de Militaire Willems-Orde. Toch kampt hij met trauma’s van alles wat hij in de oorlog heeft meegemaakt. Wanneer hij dan later wordt verdacht van criminele activiteiten zoals drugs en wapenhandel loopt hij het risico zijn status beloningen te verliezen. Hierdoor komt zijn persoonlijke leven ook onder vuur te staan. Zo beïnvloedt dit zijn relatie met zijn vriendin Mirjam van den Hoven (Sallie Harmsen). Nu moet hij in een rechtszaak zijn persoonlijke trauma’s weer confronteren, om zijn onschuld te kunnen bewijzen.

De film is gebaseerd op het echte verhaal van Marco Kroon, die het Nederlandse leger geholpen in de strijd tegen de taliban en andere terroristische groepen. Ondanks zijn heldendaden kwam hij later samen met zijn geliefde slecht in het nieuws terecht. Wat er precies met hem gebeurd is, is echter nooit echt vastgelegd. De duistere verhalen, die hij zelf wat vaag omschrijft, blijven zo voor sommige wel een abnormale fantasie, of slechts leugens. Door gebrek aan details weet de film zelf hier verder ook geen duidelijke uitleg over te geven. Zo blijven het echte verhaal en deze verfilming toch wel iets missen, zoals duidelijkere details. De verdere film komt verder ook wat over als een standaard oorlogsdrama. Als je bekend bent met zulk soort films kan deze film verder aan een bekende kant blijven. De personages werken zich net zoals de echte personen waarop ze gebaseerd zijn zelf de verkeerde kant op. Dit doen ze door onduidelijk te blijven, of de echte waarheid voor elkaar en de rest van de wereld verborgen te houden. Zo leef je ondanks het drama dat de personages meemaken als kijker toch iets minder met ze mee, omdat je als kijker nooit echte een duidelijk antwoord krijgt, op wat er precies is gebeurd. Door deze onduidelijke kanten, heeft de film soms zo zijn langdradige momenten, of blijft het lastig te volgen. De verhaalvertelling is af en toe ook slecht gebalanceerd. Waar Marco Kroon eerst van drugshandel wordt beschuldigd, probeert het verhaal deze acties te onderdrukken door zijn traumatische oorlogservaringen ineens meer in beeld te brengen. Wat er alleen echt met hem gebeurd is in Afghanistan kan door gebrek aan getuige niet officieel gemaakt worden. Zo kun je aan het eind van deze film Marco Kroon zijn eigen verhaal meer zelf beoordelen en zo met hem meeleven, of alles slechts zien als een sterk verhaal. Het acteerwerk wordt wel goed neergezet. Waldemar Torenstra komt geloofwaardig over als een militaire, die tijdens zijn militaire dagen heftige dingen heeft meegemaakt en hier wat trauma’s aan heeft overgehouden. Omdat de precieze waarheid niet bekend is, kunnen deze kanten wel wat onduidelijk blijven. Sallie Harmsen zet ook passend acteerwerk neer als Marco zijn partner. Mirjam van den Hoven had alleen ook zo haar geheimen. Als de echte personen eerlijker en meer open tegenover elkaar en de rest van de wereld waren geweest, hadden ze een meer gedetailleerd verhaal kunnen hebben gehad voorin deze verfilming.

Only You

Only You is een nieuw romantisch drama geregisseerd door Jonathan Elbers, regisseur van Fashion Chicks. Elisabeth (Claire Bender) leeft het perfecte leven en staat op het punt te trouwen met haar jeugdliefde. Op haar vrijgezellenavond ontmoet ze echter Arthur (Egbert-Jan Weeber) en samen leren ze dat ze samen een goede onderlinge chemie hebben. Zo besluiten ze het weekend samen door te brengen, maar dit verandert wel alles voor hen beide.

Met deze film vertellen ze helaas wel een standaard romantisch verhaal gevuld met de bekende clichés, maar toch weten de hoofdrolspelers de film samen goed te dragen. De twee acteurs hebben namelijk samen een goede geloofwaardige chemie. Toch komt het verhaal wel uit een aparte hoek waar iemand die alles in handen lijkt te hebben en op het punt staat te trouwen met haar jeugdliefde, ineens na een ontmoeting van een ander alles zomaar probeert te veranderen. Het verhaal had zo bijvoorbeeld meer een drama kunnen zijn geweest als het vanuit Elisabeth haar toekomstige man zijn hoek was verteld. Als het verhaal in een tegenovergestelde manier was verteld had dit ook een betere drama film kunnen zijn geweest, maar toch kiezen ze weer voor en standaard Nederlandse romantisch verhaal. Ondanks de goede chemie tussen de hoofdrolspelers wordt er verder niet echt naar deze kant van de toekomstige echtgenoot gekeken en zo gaat de film meer over de relatie van de hoofdrolspelers. De film kan zo wel als een half verhaal overkomen, want de toekomstige echtgenoot krijgt niet echt tijd voor zijn kant van het verhaal. Zo komt de film wel over alsof er iets mist. Afgezien van de goede chemie tussen de hoofdrolspelers lijkt de film wel stiekem vreemdgaan te ondersteunen.

Candy & Bonita

Candy & Bonita is een nieuwe komedie geregisseerd en geschreven door Nienke Römer. Dit is haar regiedebuut en verder heeft ze wel eerder, andere komedies scripts geschreven. Vriendinnen Tilly (Sanne Langelaan) en Marieke (Fockeline Ouwerkerk) proberen een vrouwvriendelijke online seks platform te maken. Om dit platform onder de aandacht te brengen, proberen ze een pornofilm te maken, die bezoekers bij de lancering gratis kunnen bekijken. Hiervoor gaan de twee undercover met de namen Candy Ass en Bonita Tequila. De twee moeten nu wel een filmcrew en cast zien te regelen, die samen met hen aan de film kunnen werken.

Dat dit Nienke Römer haar eerste regiewerk is, valt helaas wel terug te zien aan de film zelf. De film, zelfstandig regisseren en schrijver lijkt toch nog te veel werk te zijn geweest voor haar eerste keer. Zo is ze met een wat rommelig en minder gedetailleerde film geëindigd. De komedie blijft zo meer aan de veilige kant en eindigt zo vaak eerder voorspelbaar dan nog echt grappig. Verder doet deze film ook wel denken aan de film Zack and Miri make a porn, waardoor deze film wat onorigineel kan overkomen. De film heeft ook de pech uit te komen na en tegelijkertijd met twee andere komedies, waarin ook schuine humor in voor komt. De films No Hard Feelings en Joy Ride spelen het daarnaast ook minder veilig, waardoor er toch wel meer te lachen valt om de andere films in plaats deze. Dankzij het mindere script krijgen de acteurs ook niet veel om mee te werken. Sanne Langelaan en Fockeline Ouwerkerk komen wel goed over als goede vriendinnen, maar hun poging een vrouwvriendelijke online seks platform te lanceren, werkt toch minder en blijft wat ongeloofwaardig. Jeroen van Koningsbrugge speelt verder een pornoster die volledig onverstaanbaar is. In plaats van echt komisch, komt zijn personage meer onrealistisch over en lijkt hij soms meer op een personage uit een animaties dan uit een echte komedie.

Het Geheugenspel

Het Geheugenspel is een nieuwe thriller geregisseerd en geschreven door Lien Willaert en Jan Verheyen. Samen hebben ze hiervoor ook de films Bittersweet Sixteen en Red Sandra geregisseerd en geschreven. De film is gebaseerd op het boek van het schrijversechtpaar Nicci French. Tijdens een verbouwing wordt op het landgoed van familie Deridder het lichaam gevonden van de 25-jarige vermiste Nathalie. Deze vondst beantwoord de vraag waar de vermiste Nathalie al die tijd was, maar brengt nu de nieuwe vragen met zich mee over wat er precies met haar gebeurd is. Nathalie haar beste vriendin Eva Ruttenberg (Anna Drijver) probeert zich nu net als de familie Deridder te herinneren wat ze nog weten van de dag waarop ze Nathalie voor het laatst gezien hebben. Tijdens deze gedachte ophelderingen, komen er verschillende familiegeheimen boven water. Zo wordt het bekende nu overschaduwt met de geheimen uit het verleden.

Deze film komt al snel over als een soort Cluedo spel waar de familie en vrienden de moordzaak proberen op te lossen, om een schuldige te kunnen aangeven. Als kijker probeer je zelf ook mee te spelen en deze vragen zelf te beantwoorden. Er gebeurt alleen te veel in een korte tijd op een rap tempo, waardoor je niet alle informatie even duidelijk mee krijgt. Zo krijg je bijvoorbeeld een gehaaste introductie van de vele verschillende personages, die je niet allemaal even goed leert kennen. Soms lijkt het erop dat de kijkers door middel van de verschillende flashbacks. Dit kan het moordmysterie soms wat voorspelbaar maken. Dankzij het gehaaste tempo waarop het verhaal verder verteld wordt, lijken de scriptschrijver over wat details heen te hebben gekeken. Personages weten zich bijvoorbeeld eerst niets meer te herinneren, maar vervolgens schieten al hun herinneringen ineens weer binnen. Vele andere boekverfilmingen van Nicci French zijn verfilmd als tv-miniseries zoals onder andere Secret Smile. Op deze manier vallen hun verhalen duidelijker over te brengen. Dit hadden ze waarschijnlijk ook beter voor deze verfilming moeten doen, om het verhaal duidelijker te houden. Het acteerwerk wordt aardig neergezet, maar dankzij de hoeveelheid personages krijgt niet iedere acteur gelijke kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen. Anna Drijver doet haar best de film te dragen als het hoofdpersonage, maar zet haar rol soms wel wat te overdreven neer tijdens dramatische scenes wat deze wat minder geloofwaardiger maken. Verder is haar personage soms wat apart uitgewerkt, want ze voelt bijvoorbeeld weinig emotie voor haar man waarmee ze getrouwd was en een zoon heeft. Daarentegen toont ze wel gevoelens richting zijn zusje, die haar beste vriendin was. De verdere onderlinge relaties tussen de verschillende personages in de film komen ook wat over als personages uit een soapserie. Vele personages hebben vele geheimen en gevoelens voor elkaar, maar proberen hier geheimzinnig over te blijven voor de rest van de familie.

Zomer in Frankrijk

Zomer in Frankrijk is een nieuwe komedie geregisseerd door Mark de Cloe, de regisseur van de Mannenharten films. Tijdens een vakantie gaan twee koppels met hun kinderen naar Frankrijk, maar ondanks de jarenlange vriendschap beginnen vader Walt (Tjebbo Gerritsma) en moeder Marie (Fockeline Ouwerkerk), de moeder van het andere stel ineens gevoelens voor elkaar te krijgen.

Samen proberen ze hun nieuwe, onderlinge gevoelens uit te werken, maar moeten ervoor zorgen dat hun kinderen en partners niets doorkrijgen. Om het makkelijker te maken proberen ze hun partners aan elkaar te koppelen. De personages komen in het verhaal al snel over als dom en onrealistisch. Ze maken vele simpele fouten in een poging komische over te komen, maar meestal werkt dit niet echt. De personages lijken soms meer over te komen als tieners, die nog bezig zijn met het ontwikkelen van hun hormonen. De personages hebben echter al kinderen, waardoor het eerder apart dan nog echt grappig overkomt. De relaties komen ook niet echt realistisch over, want er ontbreekt een echte chemie tussen alle personages. Het verhaal heeft ook een te gehaast tempo waarin relaties ineens uit zijn, maar zo ook weer aan. Verder is er ook weinig naar de details gekeken. Personages staan bijvoorbeeld in de rij voor een reuzenrad, maar blijken wel hoogtevrees te hebben. Of een personage zou niet kunnen liegen en houdt hier verder niet van, maar liegt later toch wel als smoes. De film weet wel mooie Franse omgevingen en cultuur in beeld te brengen, maar begaat hier ook de clichés uit vele komedies die zich in Frankrijk afspelen. Personages eten bevoordeeld vaak croissants en drinken Franse wijnen.

Het verloren transport

Het verloren transport is een nieuw oorlogsdrama geregisseerd en geschreven door Saskia Diesing, regisseur van Nena en Dorst. In het voorjaar van 1945 strand een trein met honderd joodse gevangen bij een klein Duits dorp dat net is overgenomen door de Russen. De Nederlandse jood Simone (Hanna van Vliet) probeert haar zieke man te verzorgen en krijgt hulp van de Russische snipper Vera (Eugénie Anselin), die ze weet onder te duiken in het huis van de Duitse meid Winnie (Anna Bachmann). De tegenpolen moeten het nu samen bij elkaar op dezelfde plaats het zien vol te houden tot de Amerikanen voor echte veiligheid weten te zorgen.

Het verhaal van de film wordt op een mozaïek manier verteld waar elk personage hun eigen verhaal heeft, die soms met elkaar overlappen. Ondanks deze overlappingen, komen de verhalen toch meer losstaand van elkaar over. Hierdoor krijg je drie verschillende verhalen naast elkaar te volgen. Door deze manier van vertelling kan de film soms wat onduidelijk overkomen of blijft het soms lastig alles echt duidelijk te begrijpen. Op het ene moment helpen de personages elkaar, maar op het volgende moment kunnen ze elkaar ook weer verraden en elkaar de dood toe wensen, om elkaar later weer ineens te helpen. Zo blijft de film soms wat ongeloofwaardig, wanneer de onderlinge problemen ineens snel weer opgelost zijn zonder een echte begrijpelijke uitwerkingen. Verder maken de personages soms ook onlogische beslissingen, die soms niet altijd even goed worden uitgewerkt. Regisseur Saskia Diesing had wat beter naar de details kunnen hebben gekeken, want soms komen bepaalde dingen niet overeen met de tijd waarin het verhaal zich in afspeelt, waardoor de film ook wat van zijn geloofwaardigheid kan verliezen. Door dit minder schrijfwerk komen de acteurs ook niet altijd even duidelijk over. De verschillende personages uit verschillende landen blijven ook veel hun moedertaal spreken, maar toch weten de personages elkaar vaak wel te begrijpen en weten verder ook aardig met elkaar te onderhandelen. De achtergrondverhalen van alle drie de hoofdpersonages zijn verder ook niet allemaal even goed uitgewerkt. Hierdoor blijven sommige beslissingen die er gemaakt worden soms lastig te begrijpen.

Grenzeloos Verraad

Grenzeloos Verraad is een nieuwe oorlogsfilm geregisseerd door Dennis Bots en Thomas Nauw. Dennis Bots heeft voor deze film eerder andere film en tv-afleveringen geregisseerd. Voor Thomas Nauw is dit pas zijn eerste film regiewerk. De Duits-Nederlandse oberleutnant Ludwig Mengelberg (Peter Nillesen) heeft het Duitse leger goed geholpen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na een ongeval wordt hij overgeplaatst naar het Noorden van Nederland, waar hij de laatste Duitsers moet helpen tegen het geallieerde leger dat Nederland bijna weer heeft bevrijd. Sinds zijn ongeval is hij toch wat van gedachtegang verandert over de oorlog en het Duitse rijk. Zo probeert hij nu een gezin in Drenthe te helpen, die joden verborgen houden voor de SS. Als hij tijdens deze acties ontmaskerd wordt, riskeert hij dit met zijn eigen leven.

Dit is de eerste film die inspeelt op Operatie Amherst waar de Geallieerde het noorden van Nederland probeerde te bevrijden van nazi-Duitsland. Zo verteld deze film een interessant verhaal over een meer onbesproken en onbekende gebeurtenis tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit kan de film interessant maken voor mensen die van historische oorlogsfilms houden. Ondanks het verhaal is de film zelf verder wel simpel, voorspelbaar en wat aan de rommelige kant in elkaar gezet. De meeste oorlogsscènes zijn lastig te volgen, omdat deze met te veel bewerkingen tussen de scenes in en verder vele bewegelijke beelden getoond worden. Zo zie je de ene partij aanvallen, de andere partij verdedigen en terug aanvallen en ten slot de gevallen slachtoffers van deze strijd. Door het op deze manier te tonen, krijg je niet echt een duidelijk beeld wat er allemaal precies gebeurd is en mis je verdere details. De meeste explosies komen verder ook niet zo geloofwaardig over. Het acteerwerk wordt aardig neergezet. Peter Nillesen zet het hoofdpersonage goed neer. Het probleem is alleen dat hij en de meeste andere personages niet echt een duidelijk, gedetailleerd achtergrondverhaal krijgen. Hierdoor komen hun meeste keuzes en veranderingen van gedachtegangen soms wel wat apart over. De meeste relaties tussen de personages zijn verder ook wat te snel opgebouwd, waardoor het wat geforceerd of onrealistische over kan komen.

All Inclusive

Voor een all inclusive biedt de film weinig bijzonders. All Inclusive is een nieuwe komedie geregisseerd door Aniëlle Webster, regisseur van So What Is Love en Huisvrouwen bestaan niet. Jacco (Tibor Lukács) en Sylvie (Jennifer Hoffman) gaan samen met hun kinderen op en all inclusive vakantie in Bonaire. Voordat ze vertrekken, laat Sylvie Jacco weten dat ze hun relatie even op ‘pauze’ wil zetten. Jacco, die midden in een midlifecrisis zit, heeft het zo zwaar tijdens de vakantie. Zo probeert de relatie met zijn vrouw en zijn kinderen te verbeteren, om ervoor te zorgen dat ze na hun tijd op Bonaire gewoon als gezin verder kunnen gaan.

Voor deze film werkt regisseur Aniëlle Webster samen met twee schrijvers, die eerdere door haar geregisseerd film hebben geschreven. Ondanks de eerdere ervaring met elkaar zijn ze toch met een rommelig filmscript geëindigd. Het verhaal kan zo al snel apart en onrealistisch overkomen met personages die vreemde beslissingen maken. Het idee om de relatie, bijvoorbeeld op een pauze te zetten voor je samen op vakantie gaat, komt wat onpraktisch over. Zo zeggen ze apart verder te willen tijdens hun vakantie, maar slapen vervolgens nog wel in hetzelfde bed. Door het ongewone verhaal en beslissingen blijft de film soms ook moeilijk te kunnen volgen en geef je ook niet echt om de meeste personages. De film mist verder ook oog voor detail door bijvoorbeeld de vreemde beslissingen van de personages, waardoor niet alles meer op logische manieren gebeurt. Ze hebben de uiteindelijke film ook niet goed gecontroleerd, want er zit een fout in een bewerking tussen twee scenes. Hierin staat een personage op om iets te halen, maar zit na een snelle beeldwijziging vervolgens weer met het gehaalde object in handen op dezelfde plaats. De komedie is vaak ook voorspelbaar of onrealistisch, waardoor er nog weinig om de film zelf te lachen valt. De personages zelf zijn vaak ook degene die het meeste lachen, terwijl het publieke stil blijft zitten. Met het idee voor de film had het ook passender kunnen zijn geweest als ze wat meer van het drama genre hadden gebruikt. De film had dan wat beter en iets realistischer over kunnen zijn gekomen. Verder is de bijna twee uur lange speeltijd ook wat onnodig. Een gemiddelde komedie heeft eerder een passende speeltijd van ongeveer een anderhalf uur. Deze onnodige, lange speeltijd komt ook door de onnodige grote filmcast, waarvan sommige niet eens echt nodig waren voorin de uiteindelijke film. Dankzij het mindere script komen de meeste acteurs verder ook niet zo sterk of geloofwaardig over. Hierdoor geef je als kijker ook niet echt om de meeste personages en hun problemen. Sommige van de castleden lijken de film ook meer als een excuus te gebruiken om zelf zo met een rede naar Bonaire te kunnen gaan. Als er wat mindere acteurs en zo onnodige personages in de film hadden gezeten, zouden ze een duidelijkere film kunnen hebben gehad.

Toen ik je zag

Toen ik je zag is een nieuw drama geregisseerd en geschreven door Ben Verbong, die de afgelopen jaren meer Duitse film heeft geregisseerd. De film is verder gebaseerd op het gelijknamige boek geschreven door Isa Hoes, die het boek op een zelf meegemaakte ervaring uit haar leven heeft gebaseerd. Het stel Bastiaan (Egbert Jan Weeber) en Esther (Noortje Herlaar) zijn beide bekende acteurs uit de jaren 90. Zo lijken ze in de ogen van de wereld en hun fans een perfect leven te leiden. Achter de schermen is alles toch minder mooi dan het lijkt, want Bastiaan leidt ondanks zijn succes aan een psychische depressie, die zijn relatie met Esther en hun kinderen steeds meer begint te beïnvloeden. Esther probeert Bastiaan en hun gezin op de rails te houden, maar dit kost haar zelfstandig toch meer moeite en energie dan ze had verwacht.

Ben Verbong probeert met deze film een comeback te maken als Nederlandse regisseur en scriptschrijver, maar zijn laatste Nederlandse filmwerk waarin hij deze taken deed, was bij de film De onfatsoenlijke vrouw uit 1991. De tijd tussen deze overgang, valt helaas wel aan deze film terug te zien. Het verhaal komt namelijk niet echt duidelijk over dankzij de verhaalvertelling. De film geeft in het begin namelijk weer hoe de film ongeveer zal eindigen. Dit kan voor de boeklezers van het boek of mensen die bekend zijn met de situatie, waarop Isa Hoes haar boek heeft gebaseerd zo ook geen geheim meer zijn. Voor mensen die hier echter niet mee bekend zijn, wordt het einde van de film zo al snel weggegeven alsof ze zo alleen de laatste pagina’s van het boek al gelezen hebben. De opbouw van het verhaal verliest hierdoor wat van zijn spanningsmomenten. In de film wordt er verder ook meer op de gevolgen van de depressie van het hoofdpersonage gefocust, waardoor de oorzaak soms wat onduidelijk overkomt. Door het gemis van de redenen van deze oorzaak, is het hoofdpersonage soms moeilijk te volgen of te begrijpen. Dit maakt de film soms lastig te volgen, waardoor het soms als wat langdradig kan overkomen. Als er een beter balans was geweest tussen de oorzaak en gevolgen van de depressie, had de film beter kunnen zijn overgekomen. Verder wordt de film helaas ook wat gevuld met clichés uit drama films waar het depressieve personage bijvoorbeeld alleen in de regen staat. Noortje Herlaar probeert de film te dragen als de zorgende partner en moeder, maar door aparte beslissingen uit het verhaal komt haar personage soms wat onrealistisch over. Esther en Bastiaan weten later in de film van Bastiaan zijn depressie, maar nemen hier niet echt verhelpende oplossingen voor, omdat Bastiaan dit niet wil. Bij echte geliefden zou je toch wel meer hulp en controle verwachten. Bij emotionele scenes valt soms ook wel terug te zien of te horen dat Noortje Herlaar hier meer acterende huilt, waardoor de geloofwaardigheid wat verloren kan gaan. Egbert Jan Weeber probeert verder goed over te komen als iemand die aan psychose depressie lijdt, maar door het gebrek aan informatie van de oorzaak van deze depressie is hij soms lastig te volgen. Als je later in de film wat meer leert over de oorzaak kan deze wel wat zwak overkomen als de echte rede van zijn depressie. Naast de depressie heeft het hoofdpersonage immers gewoon een goed carrièregeschiedenis, is getrouwd met kinderen en leeft verder een aardig leven. Voor de redenen van zijn depressie zou je verwachten dat iemand in zijn situaties wel de juiste hup zou kunnen vinden, om problemen mee te voorkomen.

Fijn weekend

Fijn weekend is een nieuwe komedie geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Jon Karthaus, regisseur van Homies. Jon Karthaus speelt in deze film zelf ook een personage. In de film gaan familieleden samen met hun partners en demente vader naar de Franse Bourgogne, waar ze vroeger als familie ook heen gingen. Ze komen hier dit keer samen voor een herdenkingsweekend en gaan hier de as van hun overleden broer en vriend uitstrooien.

Als Evelien (Lisa Zweerman) dan te laat aankomt met haar nieuwe liefde Bram (Kay Greidanus) ontstaat er tussen iedereen ineens een ongemakkelijke sfeer. Ondanks deze sfeer proberen ze als familie en vrienden gewoon voor een laatste keer hun tradities voort te zetten. Deze keer gaat alles alleen anders dan ze normaal gewend waren. Met deze film lijken Jon Karthaus en de rest van de filmcast en crew samen het idee te hebben gehad voor deze film. Naast Jon Karthaus hebben anderen van de filmcast ook meegeschreven aan het verhaal van de uiteindelijke film. Voor sommige van hen is dit pas hun het eerste schrijfwerk. Voor anderen die wel eens eerder iets hebben geschreven voorin een film blijft dit schrijfwerk ook nog wat aan de beginnende kant. Dat er zo met vier man, waarvan sommige nog aan de onervaren kant zijn een verhaal is geschreven, valt wel aan de film zelf terug te zien. Vele dingen zoals de personages of gebeurtenissen krijgen geen duidelijke achtergrond of verdere uitleg. Zo weet je nauwelijks wat iedereens relatie met elkaar is, of wat bijvoorbeeld de spelregels zijn van de verschillende spellen die ze samen spelen. Zo lijkt het soms net alsof je naar vakantiebeelden zit te kijken van vreemde mensen die je zelf helemaal niet kent. Deze film doet zo ook denken aan een komedie gemaakt door acteur Adam Sandler. Met bijvoorbeeld zijn Grown Ups films nam hij dan bevriende acteurs mee naar een mooie plaats om hier de film te laten afspelen, maar verder deed hij weinig moeite om echt iets moois of komisch van deze films te maken. Net zoals als in zulke films van hem wordt er ook het meest gelachen door de filmcast zelf in deze film. De komedie van de film is namelijk veel aan de voorspelbare of geforceerd kant, waardoor er niet echt meer om te lachen valt. Het verhaal zelf is verder ook wat apart en slordig geschreven. Personages maken vaak op de verkeerde momenten aparte beslissingen, waardoor je als kijker, ondanks dat de film een komedie is, is het soms nog moeilijk serieus kunt nemen. Vele van deze vreemde beslissingen komen namelijk onrealistisch over. Door het gemis aan uitleg en de aparte acties die de personages soms ondergaan, komt het acteerwerk verder ook niet zo sterk naar voren. Pas als je later in de film leert wat ongeveer de relaties tussen de verschillende personages zijn, kun je iets beter begrijpen waarom ze zo op bepaalde dingen reageren. Aan de andere kant zorgt het zo wel voor extra ongemak tussen de personages en voor jezelf als kijker.

Klem

Klem is de film die zich afspeelt na de gelijknamige tv-serie van 2017 tot 2020. De film is geregisseerd en geschreven door Frank Ketelaar, die ook meegewerkt heeft aan de tv-serie van de film. In de film reizen Hugo (Barry Atsma) en Sophie (Ellen Parren) naar Italië, om te zien hoe het met hun vrienden Kitty (Georgina Verbaan) en Marius (Jacob Derwig) gaat. De twee hebben namelijk en nieuwe succesvolle wijngaard overgenomen, maar Hugo twijfelt of deze deal wel eerlijk is verlopen. Hugo is namelijk bekend met Marius zijn duistere verleden.

Wanneer Hugo leert over de dochter van de oude wijngaard eigenaar en omdat deze de wijngaard niet heeft geërfd, vermoed Hugo dat er toch iets niet zo zuiver is verlopen tijdens de overname van de wijngaard. De dochter lijkt verder ook duistere connecties te hebben met de Italiaanse criminele wereld. Zo worden Hugo en Sophie opnieuw meegesleurd in een crimineel conflict tussen deze Italiaanse criminelen en hun Hollandse vrienden. Of ze dankzij dit conflict nog bevriend met elkaar kunnen blijven, blijft nog maar de vraag. Voor het bekijken van deze film is het wel handig als je bekend bent met de voorlopende tv-serie, want de personages krijgen in deze film zelf verder weinig achtergrond of verdere ontwikkeling. Als je dan niet bekend bent met de tv-serie kunnen de personages in de film wat leeg of onbekend overkomen. Zonder kennis uit de serie kunnen andere dingen verder ook onduidelijk overkomen. Dit kan de film soms alleen maar lastiger te volgen kan maken, waardoor het zelfs als wat langdradig kan overkomen. Het schrijfwerk van het script komt ook niet echt sterk over. Personages maken vaak domme of te simpele beslissingen en keuzes, waardoor de film wat van zijn geloofwaardiger kanten verliest. De Italiaanse criminelen in de film komen verder ook wat dom over alsof het boeven zijn uit een film voor jongere kijkers. Deze criminelen maken namelijk vaak ook domme of onlogische beslissingen. Dit niveau van de criminelen maakt de film zo verder ook niet spannender of meer intens. Barry Atsma zorgt samen met Ellen Parren en Georgina Verbaan voor passend acteerwerk, maar ze spreken allemaal wel met een overduidelijk Nederlands accent Engels. Dit kan na het zoveelste gesprek wel wat storend overkomen. Georgina Verbaan weet gelukkig wel voor goed scenes te zorgen waar ze samen met de Italiaanse cast aanvaardbare Italiaanse gesprekken weten te voeren. Jacob Derwig levert meer acteerwerk van hetzelfde niveau als de Italiaanse criminelen en hij heeft wel het meest duidelijkste Nederlandse accent in de film. Het acteerwerk van de jonge kinderacteurs komt ook niet bij alle jonge acteurs even sterk naar voren. Scenes die alleen over de kinderpersonages gaan, komen zo ook wat onnodig over. Enkele scenes bevatten informatie om het verhaal later mee vooruit te helpen, maar deze informatie hadden ze ook op een andere manier in de film naar voren kunnen hebben gebracht.