Grenzeloos Verraad

Grenzeloos Verraad is een nieuwe oorlogsfilm geregisseerd door Dennis Bots en Thomas Nauw. Dennis Bots heeft voor deze film eerder andere film en tv-afleveringen geregisseerd. Voor Thomas Nauw is dit pas zijn eerste film regiewerk. De Duits-Nederlandse oberleutnant Ludwig Mengelberg (Peter Nillesen) heeft het Duitse leger goed geholpen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na een ongeval wordt hij overgeplaatst naar het Noorden van Nederland, waar hij de laatste Duitsers moet helpen tegen het geallieerde leger dat Nederland bijna weer heeft bevrijd. Sinds zijn ongeval is hij toch wat van gedachtegang verandert over de oorlog en het Duitse rijk. Zo probeert hij nu een gezin in Drenthe te helpen, die joden verborgen houden voor de SS. Als hij tijdens deze acties ontmaskerd wordt, riskeert hij dit met zijn eigen leven.

Dit is de eerste film die inspeelt op Operatie Amherst waar de Geallieerde het noorden van Nederland probeerde te bevrijden van nazi-Duitsland. Zo verteld deze film een interessant verhaal over een meer onbesproken en onbekende gebeurtenis tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit kan de film interessant maken voor mensen die van historische oorlogsfilms houden. Ondanks het verhaal is de film zelf verder wel simpel, voorspelbaar en wat aan de rommelige kant in elkaar gezet. De meeste oorlogsscènes zijn lastig te volgen, omdat deze met te veel bewerkingen tussen de scenes in en verder vele bewegelijke beelden getoond worden. Zo zie je de ene partij aanvallen, de andere partij verdedigen en terug aanvallen en ten slot de gevallen slachtoffers van deze strijd. Door het op deze manier te tonen, krijg je niet echt een duidelijk beeld wat er allemaal precies gebeurd is en mis je verdere details. De meeste explosies komen verder ook niet zo geloofwaardig over. Het acteerwerk wordt aardig neergezet. Peter Nillesen zet het hoofdpersonage goed neer. Het probleem is alleen dat hij en de meeste andere personages niet echt een duidelijk, gedetailleerd achtergrondverhaal krijgen. Hierdoor komen hun meeste keuzes en veranderingen van gedachtegangen soms wel wat apart over. De meeste relaties tussen de personages zijn verder ook wat te snel opgebouwd, waardoor het wat geforceerd of onrealistische over kan komen.

All Inclusive

Voor een all inclusive biedt de film weinig bijzonders. All Inclusive is een nieuwe komedie geregisseerd door Aniëlle Webster, regisseur van So What Is Love en Huisvrouwen bestaan niet. Jacco (Tibor Lukács) en Sylvie (Jennifer Hoffman) gaan samen met hun kinderen op en all inclusive vakantie in Bonaire. Voordat ze vertrekken, laat Sylvie Jacco weten dat ze hun relatie even op ‘pauze’ wil zetten. Jacco, die midden in een midlifecrisis zit, heeft het zo zwaar tijdens de vakantie. Zo probeert de relatie met zijn vrouw en zijn kinderen te verbeteren, om ervoor te zorgen dat ze na hun tijd op Bonaire gewoon als gezin verder kunnen gaan.

Voor deze film werkt regisseur Aniëlle Webster samen met twee schrijvers, die eerdere door haar geregisseerd film hebben geschreven. Ondanks de eerdere ervaring met elkaar zijn ze toch met een rommelig filmscript geëindigd. Het verhaal kan zo al snel apart en onrealistisch overkomen met personages die vreemde beslissingen maken. Het idee om de relatie, bijvoorbeeld op een pauze te zetten voor je samen op vakantie gaat, komt wat onpraktisch over. Zo zeggen ze apart verder te willen tijdens hun vakantie, maar slapen vervolgens nog wel in hetzelfde bed. Door het ongewone verhaal en beslissingen blijft de film soms ook moeilijk te kunnen volgen en geef je ook niet echt om de meeste personages. De film mist verder ook oog voor detail door bijvoorbeeld de vreemde beslissingen van de personages, waardoor niet alles meer op logische manieren gebeurt. Ze hebben de uiteindelijke film ook niet goed gecontroleerd, want er zit een fout in een bewerking tussen twee scenes. Hierin staat een personage op om iets te halen, maar zit na een snelle beeldwijziging vervolgens weer met het gehaalde object in handen op dezelfde plaats. De komedie is vaak ook voorspelbaar of onrealistisch, waardoor er nog weinig om de film zelf te lachen valt. De personages zelf zijn vaak ook degene die het meeste lachen, terwijl het publieke stil blijft zitten. Met het idee voor de film had het ook passender kunnen zijn geweest als ze wat meer van het drama genre hadden gebruikt. De film had dan wat beter en iets realistischer over kunnen zijn gekomen. Verder is de bijna twee uur lange speeltijd ook wat onnodig. Een gemiddelde komedie heeft eerder een passende speeltijd van ongeveer een anderhalf uur. Deze onnodige, lange speeltijd komt ook door de onnodige grote filmcast, waarvan sommige niet eens echt nodig waren voorin de uiteindelijke film. Dankzij het mindere script komen de meeste acteurs verder ook niet zo sterk of geloofwaardig over. Hierdoor geef je als kijker ook niet echt om de meeste personages en hun problemen. Sommige van de castleden lijken de film ook meer als een excuus te gebruiken om zelf zo met een rede naar Bonaire te kunnen gaan. Als er wat mindere acteurs en zo onnodige personages in de film hadden gezeten, zouden ze een duidelijkere film kunnen hebben gehad.

Toen ik je zag

Toen ik je zag is een nieuw drama geregisseerd en geschreven door Ben Verbong, die de afgelopen jaren meer Duitse film heeft geregisseerd. De film is verder gebaseerd op het gelijknamige boek geschreven door Isa Hoes, die het boek op een zelf meegemaakte ervaring uit haar leven heeft gebaseerd. Het stel Bastiaan (Egbert Jan Weeber) en Esther (Noortje Herlaar) zijn beide bekende acteurs uit de jaren 90. Zo lijken ze in de ogen van de wereld en hun fans een perfect leven te leiden. Achter de schermen is alles toch minder mooi dan het lijkt, want Bastiaan leidt ondanks zijn succes aan een psychische depressie, die zijn relatie met Esther en hun kinderen steeds meer begint te beïnvloeden. Esther probeert Bastiaan en hun gezin op de rails te houden, maar dit kost haar zelfstandig toch meer moeite en energie dan ze had verwacht.

Ben Verbong probeert met deze film een comeback te maken als Nederlandse regisseur en scriptschrijver, maar zijn laatste Nederlandse filmwerk waarin hij deze taken deed, was bij de film De onfatsoenlijke vrouw uit 1991. De tijd tussen deze overgang, valt helaas wel aan deze film terug te zien. Het verhaal komt namelijk niet echt duidelijk over dankzij de verhaalvertelling. De film geeft in het begin namelijk weer hoe de film ongeveer zal eindigen. Dit kan voor de boeklezers van het boek of mensen die bekend zijn met de situatie, waarop Isa Hoes haar boek heeft gebaseerd zo ook geen geheim meer zijn. Voor mensen die hier echter niet mee bekend zijn, wordt het einde van de film zo al snel weggegeven alsof ze zo alleen de laatste pagina’s van het boek al gelezen hebben. De opbouw van het verhaal verliest hierdoor wat van zijn spanningsmomenten. In de film wordt er verder ook meer op de gevolgen van de depressie van het hoofdpersonage gefocust, waardoor de oorzaak soms wat onduidelijk overkomt. Door het gemis van de redenen van deze oorzaak, is het hoofdpersonage soms moeilijk te volgen of te begrijpen. Dit maakt de film soms lastig te volgen, waardoor het soms als wat langdradig kan overkomen. Als er een beter balans was geweest tussen de oorzaak en gevolgen van de depressie, had de film beter kunnen zijn overgekomen. Verder wordt de film helaas ook wat gevuld met clichés uit drama films waar het depressieve personage bijvoorbeeld alleen in de regen staat. Noortje Herlaar probeert de film te dragen als de zorgende partner en moeder, maar door aparte beslissingen uit het verhaal komt haar personage soms wat onrealistisch over. Esther en Bastiaan weten later in de film van Bastiaan zijn depressie, maar nemen hier niet echt verhelpende oplossingen voor, omdat Bastiaan dit niet wil. Bij echte geliefden zou je toch wel meer hulp en controle verwachten. Bij emotionele scenes valt soms ook wel terug te zien of te horen dat Noortje Herlaar hier meer acterende huilt, waardoor de geloofwaardigheid wat verloren kan gaan. Egbert Jan Weeber probeert verder goed over te komen als iemand die aan psychose depressie lijdt, maar door het gebrek aan informatie van de oorzaak van deze depressie is hij soms lastig te volgen. Als je later in de film wat meer leert over de oorzaak kan deze wel wat zwak overkomen als de echte rede van zijn depressie. Naast de depressie heeft het hoofdpersonage immers gewoon een goed carrièregeschiedenis, is getrouwd met kinderen en leeft verder een aardig leven. Voor de redenen van zijn depressie zou je verwachten dat iemand in zijn situaties wel de juiste hup zou kunnen vinden, om problemen mee te voorkomen.