Zomer in Frankrijk

Zomer in Frankrijk is een nieuwe komedie geregisseerd door Mark de Cloe, de regisseur van de Mannenharten films. Tijdens een vakantie gaan twee koppels met hun kinderen naar Frankrijk, maar ondanks de jarenlange vriendschap beginnen vader Walt (Tjebbo Gerritsma) en moeder Marie (Fockeline Ouwerkerk), de moeder van het andere stel ineens gevoelens voor elkaar te krijgen.

Samen proberen ze hun nieuwe, onderlinge gevoelens uit te werken, maar moeten ervoor zorgen dat hun kinderen en partners niets doorkrijgen. Om het makkelijker te maken proberen ze hun partners aan elkaar te koppelen. De personages komen in het verhaal al snel over als dom en onrealistisch. Ze maken vele simpele fouten in een poging komische over te komen, maar meestal werkt dit niet echt. De personages lijken soms meer over te komen als tieners, die nog bezig zijn met het ontwikkelen van hun hormonen. De personages hebben echter al kinderen, waardoor het eerder apart dan nog echt grappig overkomt. De relaties komen ook niet echt realistisch over, want er ontbreekt een echte chemie tussen alle personages. Het verhaal heeft ook een te gehaast tempo waarin relaties ineens uit zijn, maar zo ook weer aan. Verder is er ook weinig naar de details gekeken. Personages staan bijvoorbeeld in de rij voor een reuzenrad, maar blijken wel hoogtevrees te hebben. Of een personage zou niet kunnen liegen en houdt hier verder niet van, maar liegt later toch wel als smoes. De film weet wel mooie Franse omgevingen en cultuur in beeld te brengen, maar begaat hier ook de clichés uit vele komedies die zich in Frankrijk afspelen. Personages eten bevoordeeld vaak croissants en drinken Franse wijnen.

Het verloren transport

Het verloren transport is een nieuw oorlogsdrama geregisseerd en geschreven door Saskia Diesing, regisseur van Nena en Dorst. In het voorjaar van 1945 strand een trein met honderd joodse gevangen bij een klein Duits dorp dat net is overgenomen door de Russen. De Nederlandse jood Simone (Hanna van Vliet) probeert haar zieke man te verzorgen en krijgt hulp van de Russische snipper Vera (Eugénie Anselin), die ze weet onder te duiken in het huis van de Duitse meid Winnie (Anna Bachmann). De tegenpolen moeten het nu samen bij elkaar op dezelfde plaats het zien vol te houden tot de Amerikanen voor echte veiligheid weten te zorgen.

Het verhaal van de film wordt op een mozaïek manier verteld waar elk personage hun eigen verhaal heeft, die soms met elkaar overlappen. Ondanks deze overlappingen, komen de verhalen toch meer losstaand van elkaar over. Hierdoor krijg je drie verschillende verhalen naast elkaar te volgen. Door deze manier van vertelling kan de film soms wat onduidelijk overkomen of blijft het soms lastig alles echt duidelijk te begrijpen. Op het ene moment helpen de personages elkaar, maar op het volgende moment kunnen ze elkaar ook weer verraden en elkaar de dood toe wensen, om elkaar later weer ineens te helpen. Zo blijft de film soms wat ongeloofwaardig, wanneer de onderlinge problemen ineens snel weer opgelost zijn zonder een echte begrijpelijke uitwerkingen. Verder maken de personages soms ook onlogische beslissingen, die soms niet altijd even goed worden uitgewerkt. Regisseur Saskia Diesing had wat beter naar de details kunnen hebben gekeken, want soms komen bepaalde dingen niet overeen met de tijd waarin het verhaal zich in afspeelt, waardoor de film ook wat van zijn geloofwaardigheid kan verliezen. Door dit minder schrijfwerk komen de acteurs ook niet altijd even duidelijk over. De verschillende personages uit verschillende landen blijven ook veel hun moedertaal spreken, maar toch weten de personages elkaar vaak wel te begrijpen en weten verder ook aardig met elkaar te onderhandelen. De achtergrondverhalen van alle drie de hoofdpersonages zijn verder ook niet allemaal even goed uitgewerkt. Hierdoor blijven sommige beslissingen die er gemaakt worden soms lastig te begrijpen.