De Break-Up Club

De Break-Up Club is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Jonathan Elbers, regisseur van Only You en Fashion Chicks. Dylan (Juvat Westendorp) is met het idee gekomen mensen te helpen, wanneer ze zelf niet hun relatie durven te beëindigen. Dylan neemt zo de verantwoordelijk op zich en eindigt de relaties voor ze. Wanneer hij wordt ingehuurd ditzelfde te doen met Zoë wordt dit hem lastig gemaakt, want Zoë is iemand die graag de touwtjes in handen houdt. Als journalist raakt ze wel geïnteresseerd in Dylan zijn idee en wil ze hier graag en stukje over maken. Zo volgt ze hem tijdens zijn break-up berichten, maar ondertussen begint er wel wat tussen de twee te ontstaan.

Het verhaal van deze film is geschreven door Gerben Hetebrij, die nog wat aan de beginnende kant is voor een meer volwassen film. Hij heeft verder namelijk meer voor jeugd en kinderfilms en series geschreven zoals voor Spangas en Sinterklaas. Ondanks dat dit een komedie is, valt de film toch moeilijke serieus te nemen. Een film over meer volwassen personages, die zelf hun relaties niet durven te beëindigen, lijkt toch een beter idee voor een film over tiener personages te zijn geweest. Verder is het voor een romantische komedie ook wel aan de voorspelbare kant en kun je wel ongeveer voorspellen wat er gaat gebeuren en waar de personages gaan eindigen. Hierdoor kan de film wel wat langdradig overkomen.

Jimmy

Jimmy is een nieuwe horrorfilm geregisseerd door David-Jan Bronsgeest. Na het regisseren van korte films en verschillende tv-afleveringen van verschillende tv-serie is dit zijn film regiedebuut. Nadat Dilara (Sonia Eijken) haar vriendin wordt vermoord, besluit ze terug te keren naar haar geboortedorp. Hier heeft ze een reünie met haar vriendengroep en leert ze over de duistere true-crime podcast. Als je naar deze podcast luistert, kun je een stem horen van de dorpsgek Jimmy (Rick Paul van Mulligen), maar hoe langer je er naar blijft luisteren hoe groter de kans is dat je wordt vermoord.

Naast dat deze film het regiedebuut is van de regisseur is het ook pas de eerste film die scriptschrijver Tim Koomen heeft geschreven. Dat beide nog wat onervaren en aan de beginnende kant zijn, valt wel terug te zien aan de uiteindelijk film die ze hebben gemaakt. Ze lijken namelijk vele elementen en ideeën uit andere, bekende horror films te hebben gekopieerd en dan wat met elkaar te hebben gemixt. Zo mist deze film originaliteit, of creativiteit en doet alleen maar denken aan de bekende films die het kopieert. Zo kun je eigenlijk beter naar deze films zelf kijken in plaats van naar een slechte kopie. De details zijn ook niet altijd goed uitwerkt en komen zo soms wat vaag over. De personages spreken wel op de manier zoals de moderne jeugd dat doet. Ze gebruiken verder smartphones en airpods, maar filmen vreemd genoeg ook nog dingen met oude home video camera’s, waardoor je je af kunt vragen waarom ze niet gewoon met hun smartphones filmen. De personages begaan vaak ook horror clichés zoals alleen op vreemde geluiden afgaan in het donker, waardoor je ook niet echt om de personages geeft. Een meer ervaren regisseur en schrijver hadden de castleden beter kunnen hebben gestuurd met hoe ze op dingen zouden moeten reageren, maar hier lijkt ook niet echt aan gedacht te zijn.

The Dadchelor

The Dadchelor ss een nieuwe komedie geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Jon Karthaus, regisseur van Bon Bini Holland 2 en Costa!! Mark (Steef de Bot) wordt binnenkort vader en is daarom door zijn vrienden meegenomen naar Italië, om dit te vieren. Mark weet alleen niet dat zijn vrouw Pien (Jennifer Hoffman) vindt hem alleen saai en staat op het punt hun relatie te beëindigen. In Italië komen Mark en zijn vrienden alleen onbedoeld in aanraking met de Italiaanse onderwereld. Zo worden er van Mark nieuwe dingen gevraagd, die hij anders nooit gedaan zou hebben. Als Mark deze dingen verkeerd doet kan zijn eigen leven of dat van een van zijn vrienden in gevaar brengen.

Met deze film voegt de regisseur en schrijver zich weer samen met andere schrijver, met wie hij eerder heeft samengewerkt aan bijvoorbeeld de film Fijn Weekend van vorig jaar. Zo heeft deze film wel een bekende stijl en sfeer, alleen deze keer in Italië in plaats van Frankrijk. Het komedie niveau blijft zo ook op een bekende, voorspelbare stijl. Andere komedie blijft verder meer aan de vergezochte kant en werkt zo vaak niet geloofwaardig. Zo lijkt de film op momenten soms net een live-action cartoon. De acteurs die de vrienden spelen werken zo ook op een cartoon achtige manier goed als vrienden, maar komen door dit soort acties vaak niet zo geloofwaardig, of echt grappig over. De beste komedie komt van Jennifer Hoffman, maar zij zit helaas weinig in de film

De mooiste dag

De mooiste dag is een nieuw romantisch drama geregisseerd en deels geschreven door Appie Boudellah, regisseur van F*ck de liefde zonder grenzen. Nadat schrijfster Jasmijn (Katja Schuurman) een ernstig ongeluk heeft veroorzaakt, loopt ze een schrijversblok op. Zo schrijft ze alleen nog verontschuldigingsbrieven naar Wim (Hajo Bruins), want door het door haar veroorzaakte ongeluk is hij weduwnaar geworden.

Omdat ze geen reactie krijgt op haar verontschuldigingsbrieven besluit ze Wim op te zoeken. Wim zit alleen in Marokko waar hij een hotel runt. Zo gaat ze zonder het aan iemand te vertellen ook naar Marokko en checkt in het hotel van Wim. Hier moet ze nu alleen het juiste moment zien te vinden om Wim met de waarheid te confronteren, maar dit kan hun nieuwe vriendschap wel op het spel zetten. Door van deze film voor de verandering weer eens meer een drama film te maken, werkt helaas niet zo succesvol, omdat ze de drama kanten vaak toch weer meer overschaduwen met lichte komedie momenten. Het ongeluk dat veroorzaakt wordt door het hoofdpersonage lijkt ook meer op een reclame, om geen mobiele telefoons te gebruiken in de auto. Dat het hoofdpersonage daarna twee jaar wacht om de door haar geworden weduwnaar op te zoeken, maakt haar ook niet zo sterk, of leuker als het hoofdpersonage. Natuurlijk heeft ze schuld door het per ongeluk doden van iemand, maar de weduwnaar heeft hier natuurlijk zelf meer moeite mee. Het verhaal zou dan misschien meer hebben gewerkt als het vanuit het oogpunt van de weduwnaar verteld was. Als hij dan later leert zijn nieuwe op vakantie ontmoete vriend eigenlijk de schuldige is van het per ongeluk doden van zijn vrouw had dan als een goede plottwist kunnen hebben gewerkt. In plaats volg je meer de dader, die het slachtoffer eigenlijk meer loopt te stalken en bevriend, voordat ze de hard waarheid met hem durft te delen. De uiteindelijke reden om vergiffenis te vragen lijkt ook meer in het eigen belang van de dader te zijn, dan echt van het slachtoffer. Hierdoor kan het volgen van dit hoofdpersonage niet altijd even zo plezierig blijven. Door deze gemiste kansen in het script krijgen de castleden verder ook weinig bijzonders om mee te werken. Het blijft zo ook wel vreemd om de dader en slachtoffer onwetend van de waarheid meer met hun nieuwe vriendschap bezig te zien zijn, want as kijker weet je de geheimen die het hoofdpersonage voor het slachtoffer verborgen houdt. De rest van de castleden voegen verder ook weinig bijzonders toe aan het verhaal en lijken de film meer als een excuus te hebben gebruikt voor een trip naar Marokko.

Laatste Rond

Laatste Rond is het vervolg van de film Ventoux uit 2015. Dit vervolg is geregisseerd en deels geschreven door Boris Paval Conen, regisseur van The Crisis Caravan en Kamp Holland. Drie jeugdvrienden, die na vele jaren nog steeds met elkaar bevriend zijn, besluiten te helpen bij de verbouwing van een andere vriend in België. Tijdens deze verbouwing leren de vrienden alleen dat ze niet meer zo jong en sterk als vroeger zijn. Dit leren ze zo op komische, klunzige manieren, maar ondanks de onderlinge strijd die hierbij komen kijken, leren ze dat hun goede, onderlinge geschiedenis en humor ze als vrienden bij elkaar kan weten te houden.

Voor dit bijna tien jaar latere vervolg is het leuk om bijna alle zelfde acteurs terug te zien in dezelfde rollen. Zo blijven het voor de meeste bekende gezichten, om weer terug te zien. Wel kan het helpen om de film Ventoux voor een geheugen verfrissing weer even terug te kijken, want na bijna tien jaar, kunnen de meeste personages en gebeurtenissen uit deze film wel wat vergeten zijn. Naast wat komische momenten waar oudere vrienden zelf een verbouwingen proberen uit te voeren, speelt de film ook goed in op de minpunten van het oudere worden. Zo hebben de meeste op hun oudere leeftijd minder kracht, of uithoudingsvermogen. Verder zijn ze vaak ook meer kwetsbaar, of breekbaar geworden. Ondanks deze meer negatieve drama kanten, toont de film toch ook goed hoe sterk jarenlange, onderlinge vriendschap kan zijn en hoe dit kracht en positiviteit kan bieden. Dat de meeste castleden van Ventoux voor dit bijna tien jaar latere vervolg zijn teruggekomen, helpt wel goed om bijna alle zelfde personages weer terug te zien. Zo hebben de meeste van hen nog steeds een goede onderlinge chemie en komen zo geloofwaardig over als oude vrienden van elkaar.

Bed & Breakfast

Bed & Breakfast is een nieuwe, romantische komedie geregisseerd door Ruud Schuurman, regisseur van Kwestie van geduld en Alles is zoals het zou moeten zijn. Sarah (Sanne Langelaar) is een workaholic en verwacht door alle tijd die ze in haar werk heeft gestoken partner te kunnen worden bij de zaak. Als dit haar ontnomen wordt, neemt ze zelf ontslag. Zo zit ze zonder werk, maar haar tante weet haar over te halen, om haar Bed & Breakfast over te nemen. Sarah moet hiervoor wel veranderen van en stadse dame, naar een dorpsvrouw. Dit alles begint zwaar voor haar, maar als ze dan twee mannen ontmoet, verandert dit snel. Sarah moet beide mannen nu leren kennen, om uiteindelijk en keuze tussen hen te maken.

Een romantische komedie met een driehoeksverhouding is niet echt heel origineel, of nieuw. In de korte speeltijd van 83 minuten krijg je verder ook niet echt de tijd om alle personages even goed te leren kennen. Zo eindigen de meeste als standaard stereotypes, om slechts het verhaal mee vooruit te helpen. Een ander probleem is de houding van het hoofdpersonage, want ze is grotendeels meer een egoïstische bitch, die verwacht dat alles voor haar gedaan gaat worden. Door de verhuizing van de stad naar een dorp veracht je dat ze zich moet leren aanpassen. Helaas verandert ze later meer in iemand, die tussen twee mogelijke, nieuwe partners kan kiezen, maar ook best stiekem voor beide wil gaan. Zo lijkt ze hier ook meer bezig mee te zijn dan nog echt met de Bed & Breakfast. Jelka van Houten speelt ook een brutale serveerster, die ook met bitchy opmerkingen voor komedie probeert te zorgen. Wel komt haar personage zo wat ongeloofwaardig over, want bij wel café houden ze een arrogante medewerker nu in dienst. Het verhaal blijft verder ook aan een voorspelbare kant zonder echte verrassingen. De meeste komedie blijft zo ook voorspelbaar en niet echt meer zo komisch.

Invasie

Invasie is een nieuwe actie thriller geregisseerd door Bobby Boermans. Regisseur van App, Claustrofobia en Fissa. Sinds Fissa heeft hij zich in de laatste jaren meer beziggehouden met het regisseren van tv-series. In de film worden de Nederlandse ABC-eilanden aangevallen door buurland Veragua. Hier is een dictator aan de macht die zint om wraak op Nederland en hierom de Antillen aanvalt. Drie jonge, beginnende mariniers moeten zo weerstand bieden en een Nederlandse ambassadeur in veiligheid zien te houden, terwijl deze vijandige invasie bezig is.

Regisseur Bobby Boermans heeft zich de afgelopen jaren meer bezig gehouden met het regisseren van tv-series zoals Mocro maffia en het Gouden Uur. Zijn laatste regiewerk was met de film Fissa in 2016. Het na acht jaar weer oppakken van het regiewerk lijkt hem toch niet zo soepel te verlopen. Het verhaal wordt in deze film erg haastig verteld zonder echte duidelijke uitleg of personage opbouw. De vijandige inval gebeurt ook wel wat te snel en simpel, om het echt serieus te kunnen nemen. Je zou bij de Nederlandse Antillen toch wel een wat betere defensie verwachten. De film laat het zo speels wat lijken op het continent Australië tijdens een simpel Risk spel. Door te veel toevalligheden proberen ze ook weg te komen met excessen waarom er maar weinig beveiliging of verder manschappen zijn. Voor een actie thriller over een militaire aanval, mist de film toch wel echte spanning. De film blijft vaak namelijk aan de voorspelbare kant. Verder mist de film een echte dreigende vorm van de aanvallende vijand. Deze dreiging wordt op het eind ook wel weer simpel opgelost. Vele actiescènes zijn verder ook wel bewegelijk in beeld gebracht of bevatten te veel bewerkingen tussen de scènes in. Hierdoor kunnen vele van deze scènes soms lastig goed te volgen blijven. Je kunt de verschillende groepen soldaten soms ook alleen uit elkaar houden, wanneer je de vlag van bij welk land ze horen op hun uniformen kunt terugzien. De castleden proberen passend acteerwerk neer te zetten in deze film, maar door de gehaaste kanten van het verhaal krijgen de meeste weinig ruimte om wat met hun personages te doen. Zo weet je van de meeste niet echt hoe ze heten, of wat hun achtergrondverhaal nu precies is. Hierdoor zijn er ook weinig goede redenen om echt om de meeste personages te geven. Sommige hebben wat kleine komische momenten, maar de meeste hiervan zijn ook aan de voorspelbare kant, of zijn al in de trailers weggeven.