Casa Coco

Casa Coco is een nieuwe komedie geregisseerd door Bob Wilbers, regisseur van Boeien! En Hart op de Juiste Plek. In de film besluiten Paula (Loes Luca) en Johan (Gijs de Lange) naar Bonaire te gaan naar het Pension Casa Coco dat gerund wordt door hun oude vriendin Pleun (Joke Bruijs). Deze keer hebben ze besloten om hun andere vriend Toon (Gerard Cox) na zijn scheiding ook mee te nemen. Het probleem is alleen dat Pleun en Toon ex-geliefde van elkaar zijn en ze elkaar al jarenlang niet meer gezien hebben. Deze samenkomst kan alleen maar voor extra ongemakkelijke problemen zorgen tussen de twee.

Deze film is de derde film die Bob Wilbers in hetzelfde jaar heeft geregisseerd. Deze drukte komt nog als gevolg van de coronapandemie van de voorlopende jaren. Casa Coco zou anders al eerder zijn uitgebracht in de bioscopen. Ondanks deze oponthoud brengt deze film helaas weinig nieuws met zich mee vergeleken andere Nederlandse romantische komedies. De film had eigenlijk wel al eerder op een streaming service zoals Videoland kunnen zijn gezet, want om deze film nu echt in de bioscoop te zien, is het de film eigenlijk niet echt waard. De drie schrijvers van de film zijn verder ook meer bekend van het schrijven van standaard Nederlandse romantische komedies en hebben samen helaas niet echt voor wat bijzonders gezorgd met deze nieuwe film. Het verhaal is wat rommelig geschreven en bevat te veel verschillende personages. Zo komt er haast geen echt duidelijk verhaal goed naar voren in de film. De film wordt verder meer gevuld met de verschillende verhalen van alle verschillende personages, die meer met hun eigen zaken bezig zijn. Er wordt wel over een geschiedenis tussen sommige personages gesproken, maar deze wordt verder niet echt duidelijk uitgebeeld, waardoor dit je als kijker ook niet echt interesseert. Als de film zelf minder personages had gehad en de overblijvende personages dan een duidelijkere achtergrond hadden gekregen zou de film duidelijker zijn overgekomen met personages waar je als kijker wat meer om geeft. Afgezien van het rommelige verhaal blijft dit toch aan de voorspelbare kant. Als kijker kun je wel ongeveer verwachte waar het verhaal naar toegaat en wat er gaat gebeuren. Zo kun je op het verhaal vooruit blijven lopen wat alleen maar voor een langdradig gevoel zorgt. Dankzij het standaardverhaal en de hoeveelheid personages krijgen de meeste van de filmcast zo verder ook weinig kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen. De verschillende personages blijven elkaar, maar overschaduwen met hun eigen verhaallijnen. De chemie tussen de vele koppels komt zo ook niet echt romantisch over en voelt soms zelfs wat meer geforceerd. Hier had het ook geholpen als de filmcast uit minder mensen had bestaan, want dan hadden acteurs als Gerard Cox of Joke Bruijs misschien nog wat kansen gekregen om wat bijzonders van hun rollen te maken.

Stromboli

Stromboli is een nieuw drama geregisseerd door Michiel van Erp, regisseur van Niemand in de stad. De film is een verfilming van het gelijknamige boek, geschreven door Saskia Noort. De film volgt Sara (Elise Schaap), die aan haar verleden en huidige situatie probeert te ontsnappen. Hiervoor is ze naar het kleine Italiaanse vulkaaneiland Stromboli gereisd met een koffer gevuld met wodka en een lichaam en geest gevuld met traumatische problemen. Stiekem hoopt ze dat de vulkaan zal uitbarsten en ze zo verlost kan zijn van al deze ellende.

Op haar dieptepunt van ellende eindigt Sara bij een genootschap gevuld met mensen die ook hun eigen trauma’s en problemen met zich meedragen. Het genootschap wordt geleid door de goeroe Jens (Christian Hillborg). Hij probeert alle leden in een richting te sturen zodat ze worden geconfronteerd met hun problemen en trauma’s en deze kan hopelijk weten te overwinnen. Met deze film proberen ze een krachtige film neer te zetten over mensen, die door verschillende trauma’s en andere moeilijkheden zich op een dieptepunt in hun levens bevinden. Dit is een gekend onderwerp in de filmwereld en kan hierdoor wel als een bekend iets overkomen. Elise Schaap krijgt gelukkig genoeg tijd en kansen om haar personage en de trauma’s die het personage met zich meedraagt goed te ontwikkelen in de film. Dit wordt eerst alleen wel in korte flashbacks naar voren gebracht, maar wordt later wat duidelijker gemaakt wanneer je precies leert wat er met haar personage is gebeurd. Helaas hebben ze wel wat onnodige komische momenten toegevoegd aan de film, om wat licht proberen te brengen naast de trauma’s van het hoofdpersonage. Dit komt alleen vaak niet passend over in het verhaal en zorgen voor wat aparte en onnodige momenten. De andere acteurs die de rest van het genootschap spelen krijgen verder niet genoeg tijd om allemaal de trauma’s en problemen van hun personages naar voren te brengen. Hierdoor kunnen sommige als wat vaag of onduidelijk overkomen in de film. In de film zijn de goeroe en andere leden ook meer bezig met Sara haar problemen en ze blijft de rest met hun problemen wat in de schaduw staan. Als ze hier een beter balans in hadden gevonden, zouden de film en de personages wat realistischer zijn overgekomen. Door te veel toevallen in de film komt de film zelf ook al wat meer onrealistisch over.