Casa Coco

Casa Coco is een nieuwe komedie geregisseerd door Bob Wilbers, regisseur van Boeien! En Hart op de Juiste Plek. In de film besluiten Paula (Loes Luca) en Johan (Gijs de Lange) naar Bonaire te gaan naar het Pension Casa Coco dat gerund wordt door hun oude vriendin Pleun (Joke Bruijs). Deze keer hebben ze besloten om hun andere vriend Toon (Gerard Cox) na zijn scheiding ook mee te nemen. Het probleem is alleen dat Pleun en Toon ex-geliefde van elkaar zijn en ze elkaar al jarenlang niet meer gezien hebben. Deze samenkomst kan alleen maar voor extra ongemakkelijke problemen zorgen tussen de twee.

Deze film is de derde film die Bob Wilbers in hetzelfde jaar heeft geregisseerd. Deze drukte komt nog als gevolg van de coronapandemie van de voorlopende jaren. Casa Coco zou anders al eerder zijn uitgebracht in de bioscopen. Ondanks deze oponthoud brengt deze film helaas weinig nieuws met zich mee vergeleken andere Nederlandse romantische komedies. De film had eigenlijk wel al eerder op een streaming service zoals Videoland kunnen zijn gezet, want om deze film nu echt in de bioscoop te zien, is het de film eigenlijk niet echt waard. De drie schrijvers van de film zijn verder ook meer bekend van het schrijven van standaard Nederlandse romantische komedies en hebben samen helaas niet echt voor wat bijzonders gezorgd met deze nieuwe film. Het verhaal is wat rommelig geschreven en bevat te veel verschillende personages. Zo komt er haast geen echt duidelijk verhaal goed naar voren in de film. De film wordt verder meer gevuld met de verschillende verhalen van alle verschillende personages, die meer met hun eigen zaken bezig zijn. Er wordt wel over een geschiedenis tussen sommige personages gesproken, maar deze wordt verder niet echt duidelijk uitgebeeld, waardoor dit je als kijker ook niet echt interesseert. Als de film zelf minder personages had gehad en de overblijvende personages dan een duidelijkere achtergrond hadden gekregen zou de film duidelijker zijn overgekomen met personages waar je als kijker wat meer om geeft. Afgezien van het rommelige verhaal blijft dit toch aan de voorspelbare kant. Als kijker kun je wel ongeveer verwachte waar het verhaal naar toegaat en wat er gaat gebeuren. Zo kun je op het verhaal vooruit blijven lopen wat alleen maar voor een langdradig gevoel zorgt. Dankzij het standaardverhaal en de hoeveelheid personages krijgen de meeste van de filmcast zo verder ook weinig kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen. De verschillende personages blijven elkaar, maar overschaduwen met hun eigen verhaallijnen. De chemie tussen de vele koppels komt zo ook niet echt romantisch over en voelt soms zelfs wat meer geforceerd. Hier had het ook geholpen als de filmcast uit minder mensen had bestaan, want dan hadden acteurs als Gerard Cox of Joke Bruijs misschien nog wat kansen gekregen om wat bijzonders van hun rollen te maken.