Kwestie van geduld

Kwestie van geduld is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Ruud Schuurman, regisseur van Alles is zoals het zou moeten zijn. De film gaat over chef Monica (Barbara Sloesen), die een succesvol restaurant runt en dit samen met haar vriend wil uitbreiden. Hiervoor wil ze het geld van de erfenis van haar ouders gebruiken. Monica heeft alleen de helft geërfd en de andere helft is naar haar vriend Sjeffie (Frans Dam) gegaan, met wie ze toen een relatie had. Om deze helft op te eisen moet ze van Amsterdam naar Noorbeek, haar geboortedorp in Zuid-Limburg gaan. Hier wordt ze al snel met haar verleden geconfronteerd door met haar oude vrienden en kennissen in contact te komen. Door deze ervaring begint ze aan haarzelf en haar keuzes te twijfelen, want misschien had ze het dorp en de mensen nooit moeten inruilen voor Amsterdam. Nederlandse romantische komedies staan vaak bekend als films gevuld met clichés en herhaaldelijke verhalen. Deze nieuwe Nederlandse romantische komedie, weet bijzonder genoeg over te komen als een gemixte kopie van twee andere films die zelfs eerder dit jaar in de bioscopen hebben gedraai. Het aspect dat het hoofdpersonage bijvoorbeeld een chef-kok is, doet al snel denken aan het personage Soof uit de Soof filmserie. Dat het hoofdpersonage in de film naar haar geboortedorp moet terugreizen, doet ondanks een andere rede wel weer denken aan de film Hart op de Juiste Plek. Deze film zelf komt ook wat afgerafeld over, want Monica krijgt in het begin een korte introductie in haar geboortedorp. Daarna zit ze op oudere leeftijd ineens in Amsterdam met een succesvol restaurant en liefdespartner. Wanneer ze dan naar Noorbeek gaat, wordt ze door de meeste andere personages vriendelijk begroet en halen ze samen oude herinneringen op. Door het gemis van achtergrondinformatie voelt het als kijker alsof je samen met iemand naar een reünie gaat, zonder dat je er zelf echt mensen kent. Hierdoor geef je als kijker niet echt om de onderlinge relaties die Monica met de rest heeft. De relatie die ze met haar ex Sjeffie heeft, komt ook niet echt duidelijk naar voren. De twee komen eerst over als exen, die niets van elkaar willen weten. Later wordt dit geforceerd verandert, waardoor de relatie niet meer geloofwaardig overkomt. Naast wat gekopieerd en bekend komt de film ook wat gehaast over. Twee personages gaan bijvoorbeeld samen lunchen, maar nemen nauwelijks een hapje en gaan vervolgens snel een voor een weer weg zonder bijvoorbeeld een duidelijk teken dat een van de twee heeft betaald voor de lunch. Verder komt de film door het standaardverhaal wat voorspelbaar over, waardoor je als kijker je interesse in het verhaal kunt verliezen en de film verder alleen nog maar als langdradig overkomt. Barbara Sloesen probeert het goed te doen in de hoofdrol, maar omdat haar personage vaak overkomt als een verwende beterweter, geef je als kijker niet echt om haar. Dankzij haar rebelse negatieve gedachte over haar geboortedorp komt dit in de film eerste ook niet zo goed naar voren. De film heeft ook te veel verschillende personages, waar je als kijker niet genoeg informatie over krijgt om echt om een te geven. Met minder personages had dit misschien beter gewerkt. Vele spreken ook met een Limburgs accent en worden niet altijd ondertitelt. Zo kunnen sommige onduidelijk overkomen voor mensen die niet bekend zijn met het Limburgse accent. De film toont wel mooi de cultuur en gewoontes van Noorbeek en de Limburgse omgeving.

Zee van tijd

Zee van tijd is een nieuw drama geregisseerd door Theu Boersman, de regisseur van 1000 Rosen. Dit is voor hem na 28 jaar een comeback als bioscoopfilm regisseur. De film begint in de jaren tachtig waar het stel Lucas (Reinout Scholten van Aschat) en Johanna (Sallie Harmsen) samen met hun zoon een zeiltocht afleggen op de Atlantische Oceaan. Na een rampzalig en traumatisch ongeval verandert alles en scheiden hun wegen. Beide proberen dit trauma nu op hun eigen manier te verwerken.

Wanneer de twee elkaar na vijfendertig jaar dan weer tegenkomen, weten beide niet hoe ze nu met elkaar moeten omgaan. Moeten ze vragen hoe de ander nu met het trauma omgaat en kunnen ze elkaar nu de jarenlang bewaarde geheimen vertellen? Theu Boersman weet na 28 jaar wel een goede comeback te maken als regisseur, want hij weet deze film goed en mooi in beeld te brengen. Hij weet ook zo goed de tijd waarin het verhaal zich afspeelt over te brengen en goed te wisselen tussen de jaren tachtig en de tijd van nu. Hier krijgt hij ook goed de hulp bij van het kostuum en de make-up afdelingen, want de kleding en haar stijlen brengen goed naar in welke tijden de film zich afspeelt. Het verhaal is geschreven door Marieke van der Pol, maar dit is sinds 2009 pas weer het enige verhaal dat ze zelfstandig heeft geschreven. Zo komt het verhaal helaas niet altijd even sterk over. Het verhaal probeert zich vooral te concentreren over hoe ouders op hun eigen verschillende manieren trauma’s proberen te verwerken. Ondanks de heftige kanten van het verhaal mist het zelf we duidelijke uitleg en wat details, waardoor je als kijker met wat onbeantwoorde vragen blijft zitten. De wisselingen van tijd komt ook wat onnodig over in het verhaal. Dit hadden ze beter alleen in het begin en einde van de film kunnen doen en dan gewoon met verder kunnen zijn gegaan met een chronologisch verhaal als de kern. Het acteerwerk wordt ook wat wisselend gedaan. De film gaat meer over hoe Sallie Harmsen en Reinout Scholten van Aschat hun personages het trauma ervaren en verwerken. Sallie weet dit ondanks wat gemis van detail sterk naar voren te brengen. Reinout acteert helaas soms wat te overdreven, waardoor de geloofwaardigheid wat verloren gaat. Wel krijgt hij hulp van een emotionele soundtrack die afspeelt wanneer zijn personage zijn trauma onder ogen probeert te zien. Vader Gijs Scholten van Aschat speelt wel passend de oudere versie van Lucas. Omdat vader en zoon wel wat op elkaar lijken, komt het geloofwaardig over dat dit oudere en jongere versies zijn van hetzelfde personage met alleen een verschil in het acteerwerk. Elsie de Brauw speelt dan de oudere versie van Johanna, maar beide oudere acteurs krijgen niet veel tijd in de film vergeleken de jongere acteurs. Beide weten wel goed oudere versies te spelen die hun trauma’s na mate van tijd op hun eigen manieren wat meer verwerkt hebben, maar alleen nu nog moeite met elkaar hebben.