Kwestie van geduld

Kwestie van geduld is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Ruud Schuurman, regisseur van Alles is zoals het zou moeten zijn. De film gaat over chef Monica (Barbara Sloesen), die een succesvol restaurant runt en dit samen met haar vriend wil uitbreiden. Hiervoor wil ze het geld van de erfenis van haar ouders gebruiken. Monica heeft alleen de helft geërfd en de andere helft is naar haar vriend Sjeffie (Frans Dam) gegaan, met wie ze toen een relatie had. Om deze helft op te eisen moet ze van Amsterdam naar Noorbeek, haar geboortedorp in Zuid-Limburg gaan. Hier wordt ze al snel met haar verleden geconfronteerd door met haar oude vrienden en kennissen in contact te komen. Door deze ervaring begint ze aan haarzelf en haar keuzes te twijfelen, want misschien had ze het dorp en de mensen nooit moeten inruilen voor Amsterdam. Nederlandse romantische komedies staan vaak bekend als films gevuld met clichés en herhaaldelijke verhalen. Deze nieuwe Nederlandse romantische komedie, weet bijzonder genoeg over te komen als een gemixte kopie van twee andere films die zelfs eerder dit jaar in de bioscopen hebben gedraai. Het aspect dat het hoofdpersonage bijvoorbeeld een chef-kok is, doet al snel denken aan het personage Soof uit de Soof filmserie. Dat het hoofdpersonage in de film naar haar geboortedorp moet terugreizen, doet ondanks een andere rede wel weer denken aan de film Hart op de Juiste Plek. Deze film zelf komt ook wat afgerafeld over, want Monica krijgt in het begin een korte introductie in haar geboortedorp. Daarna zit ze op oudere leeftijd ineens in Amsterdam met een succesvol restaurant en liefdespartner. Wanneer ze dan naar Noorbeek gaat, wordt ze door de meeste andere personages vriendelijk begroet en halen ze samen oude herinneringen op. Door het gemis van achtergrondinformatie voelt het als kijker alsof je samen met iemand naar een reünie gaat, zonder dat je er zelf echt mensen kent. Hierdoor geef je als kijker niet echt om de onderlinge relaties die Monica met de rest heeft. De relatie die ze met haar ex Sjeffie heeft, komt ook niet echt duidelijk naar voren. De twee komen eerst over als exen, die niets van elkaar willen weten. Later wordt dit geforceerd verandert, waardoor de relatie niet meer geloofwaardig overkomt. Naast wat gekopieerd en bekend komt de film ook wat gehaast over. Twee personages gaan bijvoorbeeld samen lunchen, maar nemen nauwelijks een hapje en gaan vervolgens snel een voor een weer weg zonder bijvoorbeeld een duidelijk teken dat een van de twee heeft betaald voor de lunch. Verder komt de film door het standaardverhaal wat voorspelbaar over, waardoor je als kijker je interesse in het verhaal kunt verliezen en de film verder alleen nog maar als langdradig overkomt. Barbara Sloesen probeert het goed te doen in de hoofdrol, maar omdat haar personage vaak overkomt als een verwende beterweter, geef je als kijker niet echt om haar. Dankzij haar rebelse negatieve gedachte over haar geboortedorp komt dit in de film eerste ook niet zo goed naar voren. De film heeft ook te veel verschillende personages, waar je als kijker niet genoeg informatie over krijgt om echt om een te geven. Met minder personages had dit misschien beter gewerkt. Vele spreken ook met een Limburgs accent en worden niet altijd ondertitelt. Zo kunnen sommige onduidelijk overkomen voor mensen die niet bekend zijn met het Limburgse accent. De film toont wel mooi de cultuur en gewoontes van Noorbeek en de Limburgse omgeving.