Zee van tijd

Zee van tijd is een nieuw drama geregisseerd door Theu Boersman, de regisseur van 1000 Rosen. Dit is voor hem na 28 jaar een comeback als bioscoopfilm regisseur. De film begint in de jaren tachtig waar het stel Lucas (Reinout Scholten van Aschat) en Johanna (Sallie Harmsen) samen met hun zoon een zeiltocht afleggen op de Atlantische Oceaan. Na een rampzalig en traumatisch ongeval verandert alles en scheiden hun wegen. Beide proberen dit trauma nu op hun eigen manier te verwerken.

Wanneer de twee elkaar na vijfendertig jaar dan weer tegenkomen, weten beide niet hoe ze nu met elkaar moeten omgaan. Moeten ze vragen hoe de ander nu met het trauma omgaat en kunnen ze elkaar nu de jarenlang bewaarde geheimen vertellen? Theu Boersman weet na 28 jaar wel een goede comeback te maken als regisseur, want hij weet deze film goed en mooi in beeld te brengen. Hij weet ook zo goed de tijd waarin het verhaal zich afspeelt over te brengen en goed te wisselen tussen de jaren tachtig en de tijd van nu. Hier krijgt hij ook goed de hulp bij van het kostuum en de make-up afdelingen, want de kleding en haar stijlen brengen goed naar in welke tijden de film zich afspeelt. Het verhaal is geschreven door Marieke van der Pol, maar dit is sinds 2009 pas weer het enige verhaal dat ze zelfstandig heeft geschreven. Zo komt het verhaal helaas niet altijd even sterk over. Het verhaal probeert zich vooral te concentreren over hoe ouders op hun eigen verschillende manieren trauma’s proberen te verwerken. Ondanks de heftige kanten van het verhaal mist het zelf we duidelijke uitleg en wat details, waardoor je als kijker met wat onbeantwoorde vragen blijft zitten. De wisselingen van tijd komt ook wat onnodig over in het verhaal. Dit hadden ze beter alleen in het begin en einde van de film kunnen doen en dan gewoon met verder kunnen zijn gegaan met een chronologisch verhaal als de kern. Het acteerwerk wordt ook wat wisselend gedaan. De film gaat meer over hoe Sallie Harmsen en Reinout Scholten van Aschat hun personages het trauma ervaren en verwerken. Sallie weet dit ondanks wat gemis van detail sterk naar voren te brengen. Reinout acteert helaas soms wat te overdreven, waardoor de geloofwaardigheid wat verloren gaat. Wel krijgt hij hulp van een emotionele soundtrack die afspeelt wanneer zijn personage zijn trauma onder ogen probeert te zien. Vader Gijs Scholten van Aschat speelt wel passend de oudere versie van Lucas. Omdat vader en zoon wel wat op elkaar lijken, komt het geloofwaardig over dat dit oudere en jongere versies zijn van hetzelfde personage met alleen een verschil in het acteerwerk. Elsie de Brauw speelt dan de oudere versie van Johanna, maar beide oudere acteurs krijgen niet veel tijd in de film vergeleken de jongere acteurs. Beide weten wel goed oudere versies te spelen die hun trauma’s na mate van tijd op hun eigen manieren wat meer verwerkt hebben, maar alleen nu nog moeite met elkaar hebben.