De Tatta’s

De Tatta’s is een nieuwe komedie geregisseerd door Jamel Aattache, regisseur van Zwaar verliefd. In de film moet Erik (Leo Alkemade) samen met zijn gezin hun rijke levens na een verkeerde investering inruilen voor een meer armer leven. Hier worden ze door een totaal andere levensstijl geconfronteerd. Ondanks hun tegenovergestelde manier van leven, weten Erik en zijn gezin na een tijdje toch vrienden te worden met hun nieuwe buren. Erik probeert zich goed aan te passen en hoopt zijn nieuwe leven niet opnieuw te verpesten.

Het scenario waar personages van hun rijke levens door verschillende redeneren ineens moeten inruilen voor een goedkoper leven meten, is al een bekende verhaallijn in de filmwereld. Het verhaal van deze film is alleen geschreven door beginnende schrijvers voor wie deze film pas hun eerste schrijfwerk voorin een film is. Dit valt helaas wel aan de kwaliteit van deze film terug te zien. De meeste personages uit de film komen meer over als personages uit een oudere tijd. Deze bevinden zich dan alleen in situaties van nu. Hierdoor komen de personages en situaties in de film niet goed overeen. Dankzij de trailer is de film ook al snel aan de voorspelbare kant en kun je als kijker wel ongeveer voorspellen wat er ongeveer gaat gebeuren. Zo blijft de meeste komedie ook aan de voorspelbare kant, waardoor deze ook niet echt meer komisch overkomt. Soms komt het juist onbedoeld apart over. Dankzij het mindere script krijgt de filmcast verder ook niet veel om mee te werken. Bij de meeste valt het zo wel terug te zien dat ze aan het acteren zijn en gewoon hun teksten oplezen.

Faithfully Yours

Faithfully Yours is een nieuw drama geregisseerd en deels geschreven door André van Duren, regisseur van De Helleveeg. De film gaat over de twee vriendinnen Bodil (Bracha van Doesburgh) en Isabel (Elise Schaap), die een geheime uitweg hebben van hun dagelijkse drukke werk en gezinslevens. Ze gaan in weekenden stiekem naar de Belgische kust, om hier vreemd te kunnen gaan en zo al hun problemen even te kunnen vergeten. Ze zorgen dan dat ze elkaars alibi zijn, zodat hun mannen niet achter hun geheime weekend plannen komen.

Als Isabel dan tijdens een weekend vermist raakt, lijkt het op een misdrijf waar na politieonderzoek Bodil ineens schuldig in lijkt te zijn. Bodil probeert zo te onderzoeken wat er echt met Isabel is gebeurd, maar loopt zo het risico al hun geheimen bloot te stellen. Met deze film proberen de regisseur en medeschrijvers een duistere mysterie thriller neer te zetten, maar door het vlotte tempo en gemis van details slagen ze hier niet in. Het snelle verteltempo maakt het de film al van vanaf het begin lastig goed te kunnen volgen. Je krijgt bijvoorbeeld niet echt een goede introductie van de personages, waardoor je als kijker niet echt om ze geeft. Wanneer er dan ineens een verdwenen is, neemt je interesse in het verhaal niet echt toe. De film verliest snel zijn realisme door dingen als een gehaast en onduidelijk politieonderzoek. Wanneer de politie dan bewijzen denkt te hebben gevonden, informeren ze alleen de vriendin van de vermiste persoon Terwijl haar man er dan niet wordt bijgehaald. Als Bodil dan zelf bewijzen vindt, die haar naam kunnen zuiveren, gaat ze hier onverstandig mee om zodat de mogelijke dader deze bewijzen weer kan uitwissen. De film verliest ook zijn realisme door de mindere kwaliteit van zijn effecten. Bloed dat gevonden wordt tijdens het onderzoek, komt al snel niet echt over en is duidelijk filmbloed. Bracha van Doesburgh probeert de film te dragen als het hoofdpersonage, maar dankzij het mindere script wordt haar personages neergezet als iemand die steeds domme, onlogische beslissingen neemt. Gijs Naber komt dankzij het script ook wat te overdreven over, waardoor het ook niet meer zo realistisch lijkt.

Piece of My Heart

Piece of My Heart Is een nieuw drama geregisseerd door Dana Nechushtan, regisseur van Dunya & Desie. De film speelt zich af in Amsterdam in de jaren zeventig en gaat over de dansers Olga (Roos Englebert) en haar vriendin Irma (Elaine Meijerink). Beide proberen ze door te breken in de balletwereld. Wanneer Olga weet door te breken als een van de beste balletdansers in Nederland, leert ze dat naast het talent en prijzen er ook een schaduwkant zit aan deze titel. Terwijl Olga haar titel probeert te behouden, moet ze hiervoor wel een zwaar leven leiden vol trainingen en een streng dieet. Irma ziet hoe zwaar haar vriendin het heeft en probeert haar hierbij zoveel mogelijk te steunen, maar dit wordt voor haar ook steeds zwaarder.

Met deze film hebben ze een meer fictieverhaal gemaakt over het leven van de echt balletdansers Olga de Haas, die in de jaren zeventig ook echt doorbrak als de beste balletdanseres in Nederland. Verder lijken ze voor deze film, geïnspireerd te zijn geweest door de Oscar winnende film Black Swan uit 2010. Deze film kan zo voor kenners van Black Swan wel als iets bekends overkomen. Dana Nechushtan heeft er goed voor gezorgd dat de film realistisch overkomt alsof het echt afspeelt in de jaren zeventig. De filmsets en kostuums helpen hier goed bij. Het tijdsverloop in de film zelf kan soms wel wat rommelig overkomen wanneer ze soms ineens een tijdsprong vooruit maken in het verhaal zonder verder echte duidelijke details te geven over wat er tijdens deze sprong precies is gebeurd. Als ze hier meer aandacht aan hadden besteed zou het verhaal zelf voor de kijkers wat duidelijker zijn geweest. Het acteerwerk wordt door de twee hoofdrolspelers goed neergezet, maar deze film is voor beide wel pas hun eerste acteerwerk in een film. Ze komen goed en geloofwaardig over als balletdansers, die beide de beste in hun vak proberen te worden. Verder kunnen ze soms wel wat stijfjes overkomen in scenes waarin ze verder weinig te doen hebben. Dat de twee personages naast vriendinnen ook wel elkaar rivalen waren in de balletwereld valt verder ook niet echt op, want de twee komen meestal wel op een vriendelijke manier tegenover elkaar over. Dit werd in Black Swan wel wat duidelijker, maar ook meer op een duistere manier neergezet.

Casa Coco

Casa Coco is een nieuwe komedie geregisseerd door Bob Wilbers, regisseur van Boeien! En Hart op de Juiste Plek. In de film besluiten Paula (Loes Luca) en Johan (Gijs de Lange) naar Bonaire te gaan naar het Pension Casa Coco dat gerund wordt door hun oude vriendin Pleun (Joke Bruijs). Deze keer hebben ze besloten om hun andere vriend Toon (Gerard Cox) na zijn scheiding ook mee te nemen. Het probleem is alleen dat Pleun en Toon ex-geliefde van elkaar zijn en ze elkaar al jarenlang niet meer gezien hebben. Deze samenkomst kan alleen maar voor extra ongemakkelijke problemen zorgen tussen de twee.

Deze film is de derde film die Bob Wilbers in hetzelfde jaar heeft geregisseerd. Deze drukte komt nog als gevolg van de coronapandemie van de voorlopende jaren. Casa Coco zou anders al eerder zijn uitgebracht in de bioscopen. Ondanks deze oponthoud brengt deze film helaas weinig nieuws met zich mee vergeleken andere Nederlandse romantische komedies. De film had eigenlijk wel al eerder op een streaming service zoals Videoland kunnen zijn gezet, want om deze film nu echt in de bioscoop te zien, is het de film eigenlijk niet echt waard. De drie schrijvers van de film zijn verder ook meer bekend van het schrijven van standaard Nederlandse romantische komedies en hebben samen helaas niet echt voor wat bijzonders gezorgd met deze nieuwe film. Het verhaal is wat rommelig geschreven en bevat te veel verschillende personages. Zo komt er haast geen echt duidelijk verhaal goed naar voren in de film. De film wordt verder meer gevuld met de verschillende verhalen van alle verschillende personages, die meer met hun eigen zaken bezig zijn. Er wordt wel over een geschiedenis tussen sommige personages gesproken, maar deze wordt verder niet echt duidelijk uitgebeeld, waardoor dit je als kijker ook niet echt interesseert. Als de film zelf minder personages had gehad en de overblijvende personages dan een duidelijkere achtergrond hadden gekregen zou de film duidelijker zijn overgekomen met personages waar je als kijker wat meer om geeft. Afgezien van het rommelige verhaal blijft dit toch aan de voorspelbare kant. Als kijker kun je wel ongeveer verwachte waar het verhaal naar toegaat en wat er gaat gebeuren. Zo kun je op het verhaal vooruit blijven lopen wat alleen maar voor een langdradig gevoel zorgt. Dankzij het standaardverhaal en de hoeveelheid personages krijgen de meeste van de filmcast zo verder ook weinig kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen. De verschillende personages blijven elkaar, maar overschaduwen met hun eigen verhaallijnen. De chemie tussen de vele koppels komt zo ook niet echt romantisch over en voelt soms zelfs wat meer geforceerd. Hier had het ook geholpen als de filmcast uit minder mensen had bestaan, want dan hadden acteurs als Gerard Cox of Joke Bruijs misschien nog wat kansen gekregen om wat bijzonders van hun rollen te maken.

Stromboli

Stromboli is een nieuw drama geregisseerd door Michiel van Erp, regisseur van Niemand in de stad. De film is een verfilming van het gelijknamige boek, geschreven door Saskia Noort. De film volgt Sara (Elise Schaap), die aan haar verleden en huidige situatie probeert te ontsnappen. Hiervoor is ze naar het kleine Italiaanse vulkaaneiland Stromboli gereisd met een koffer gevuld met wodka en een lichaam en geest gevuld met traumatische problemen. Stiekem hoopt ze dat de vulkaan zal uitbarsten en ze zo verlost kan zijn van al deze ellende.

Op haar dieptepunt van ellende eindigt Sara bij een genootschap gevuld met mensen die ook hun eigen trauma’s en problemen met zich meedragen. Het genootschap wordt geleid door de goeroe Jens (Christian Hillborg). Hij probeert alle leden in een richting te sturen zodat ze worden geconfronteerd met hun problemen en trauma’s en deze kan hopelijk weten te overwinnen. Met deze film proberen ze een krachtige film neer te zetten over mensen, die door verschillende trauma’s en andere moeilijkheden zich op een dieptepunt in hun levens bevinden. Dit is een gekend onderwerp in de filmwereld en kan hierdoor wel als een bekend iets overkomen. Elise Schaap krijgt gelukkig genoeg tijd en kansen om haar personage en de trauma’s die het personage met zich meedraagt goed te ontwikkelen in de film. Dit wordt eerst alleen wel in korte flashbacks naar voren gebracht, maar wordt later wat duidelijker gemaakt wanneer je precies leert wat er met haar personage is gebeurd. Helaas hebben ze wel wat onnodige komische momenten toegevoegd aan de film, om wat licht proberen te brengen naast de trauma’s van het hoofdpersonage. Dit komt alleen vaak niet passend over in het verhaal en zorgen voor wat aparte en onnodige momenten. De andere acteurs die de rest van het genootschap spelen krijgen verder niet genoeg tijd om allemaal de trauma’s en problemen van hun personages naar voren te brengen. Hierdoor kunnen sommige als wat vaag of onduidelijk overkomen in de film. In de film zijn de goeroe en andere leden ook meer bezig met Sara haar problemen en ze blijft de rest met hun problemen wat in de schaduw staan. Als ze hier een beter balans in hadden gevonden, zouden de film en de personages wat realistischer zijn overgekomen. Door te veel toevallen in de film komt de film zelf ook al wat meer onrealistisch over.

Kwestie van geduld

Kwestie van geduld is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Ruud Schuurman, regisseur van Alles is zoals het zou moeten zijn. De film gaat over chef Monica (Barbara Sloesen), die een succesvol restaurant runt en dit samen met haar vriend wil uitbreiden. Hiervoor wil ze het geld van de erfenis van haar ouders gebruiken. Monica heeft alleen de helft geërfd en de andere helft is naar haar vriend Sjeffie (Frans Dam) gegaan, met wie ze toen een relatie had. Om deze helft op te eisen moet ze van Amsterdam naar Noorbeek, haar geboortedorp in Zuid-Limburg gaan. Hier wordt ze al snel met haar verleden geconfronteerd door met haar oude vrienden en kennissen in contact te komen. Door deze ervaring begint ze aan haarzelf en haar keuzes te twijfelen, want misschien had ze het dorp en de mensen nooit moeten inruilen voor Amsterdam. Nederlandse romantische komedies staan vaak bekend als films gevuld met clichés en herhaaldelijke verhalen. Deze nieuwe Nederlandse romantische komedie, weet bijzonder genoeg over te komen als een gemixte kopie van twee andere films die zelfs eerder dit jaar in de bioscopen hebben gedraai. Het aspect dat het hoofdpersonage bijvoorbeeld een chef-kok is, doet al snel denken aan het personage Soof uit de Soof filmserie. Dat het hoofdpersonage in de film naar haar geboortedorp moet terugreizen, doet ondanks een andere rede wel weer denken aan de film Hart op de Juiste Plek. Deze film zelf komt ook wat afgerafeld over, want Monica krijgt in het begin een korte introductie in haar geboortedorp. Daarna zit ze op oudere leeftijd ineens in Amsterdam met een succesvol restaurant en liefdespartner. Wanneer ze dan naar Noorbeek gaat, wordt ze door de meeste andere personages vriendelijk begroet en halen ze samen oude herinneringen op. Door het gemis van achtergrondinformatie voelt het als kijker alsof je samen met iemand naar een reünie gaat, zonder dat je er zelf echt mensen kent. Hierdoor geef je als kijker niet echt om de onderlinge relaties die Monica met de rest heeft. De relatie die ze met haar ex Sjeffie heeft, komt ook niet echt duidelijk naar voren. De twee komen eerst over als exen, die niets van elkaar willen weten. Later wordt dit geforceerd verandert, waardoor de relatie niet meer geloofwaardig overkomt. Naast wat gekopieerd en bekend komt de film ook wat gehaast over. Twee personages gaan bijvoorbeeld samen lunchen, maar nemen nauwelijks een hapje en gaan vervolgens snel een voor een weer weg zonder bijvoorbeeld een duidelijk teken dat een van de twee heeft betaald voor de lunch. Verder komt de film door het standaardverhaal wat voorspelbaar over, waardoor je als kijker je interesse in het verhaal kunt verliezen en de film verder alleen nog maar als langdradig overkomt. Barbara Sloesen probeert het goed te doen in de hoofdrol, maar omdat haar personage vaak overkomt als een verwende beterweter, geef je als kijker niet echt om haar. Dankzij haar rebelse negatieve gedachte over haar geboortedorp komt dit in de film eerste ook niet zo goed naar voren. De film heeft ook te veel verschillende personages, waar je als kijker niet genoeg informatie over krijgt om echt om een te geven. Met minder personages had dit misschien beter gewerkt. Vele spreken ook met een Limburgs accent en worden niet altijd ondertitelt. Zo kunnen sommige onduidelijk overkomen voor mensen die niet bekend zijn met het Limburgse accent. De film toont wel mooi de cultuur en gewoontes van Noorbeek en de Limburgse omgeving.

Zee van tijd

Zee van tijd is een nieuw drama geregisseerd door Theu Boersman, de regisseur van 1000 Rosen. Dit is voor hem na 28 jaar een comeback als bioscoopfilm regisseur. De film begint in de jaren tachtig waar het stel Lucas (Reinout Scholten van Aschat) en Johanna (Sallie Harmsen) samen met hun zoon een zeiltocht afleggen op de Atlantische Oceaan. Na een rampzalig en traumatisch ongeval verandert alles en scheiden hun wegen. Beide proberen dit trauma nu op hun eigen manier te verwerken.

Wanneer de twee elkaar na vijfendertig jaar dan weer tegenkomen, weten beide niet hoe ze nu met elkaar moeten omgaan. Moeten ze vragen hoe de ander nu met het trauma omgaat en kunnen ze elkaar nu de jarenlang bewaarde geheimen vertellen? Theu Boersman weet na 28 jaar wel een goede comeback te maken als regisseur, want hij weet deze film goed en mooi in beeld te brengen. Hij weet ook zo goed de tijd waarin het verhaal zich afspeelt over te brengen en goed te wisselen tussen de jaren tachtig en de tijd van nu. Hier krijgt hij ook goed de hulp bij van het kostuum en de make-up afdelingen, want de kleding en haar stijlen brengen goed naar in welke tijden de film zich afspeelt. Het verhaal is geschreven door Marieke van der Pol, maar dit is sinds 2009 pas weer het enige verhaal dat ze zelfstandig heeft geschreven. Zo komt het verhaal helaas niet altijd even sterk over. Het verhaal probeert zich vooral te concentreren over hoe ouders op hun eigen verschillende manieren trauma’s proberen te verwerken. Ondanks de heftige kanten van het verhaal mist het zelf we duidelijke uitleg en wat details, waardoor je als kijker met wat onbeantwoorde vragen blijft zitten. De wisselingen van tijd komt ook wat onnodig over in het verhaal. Dit hadden ze beter alleen in het begin en einde van de film kunnen doen en dan gewoon met verder kunnen zijn gegaan met een chronologisch verhaal als de kern. Het acteerwerk wordt ook wat wisselend gedaan. De film gaat meer over hoe Sallie Harmsen en Reinout Scholten van Aschat hun personages het trauma ervaren en verwerken. Sallie weet dit ondanks wat gemis van detail sterk naar voren te brengen. Reinout acteert helaas soms wat te overdreven, waardoor de geloofwaardigheid wat verloren gaat. Wel krijgt hij hulp van een emotionele soundtrack die afspeelt wanneer zijn personage zijn trauma onder ogen probeert te zien. Vader Gijs Scholten van Aschat speelt wel passend de oudere versie van Lucas. Omdat vader en zoon wel wat op elkaar lijken, komt het geloofwaardig over dat dit oudere en jongere versies zijn van hetzelfde personage met alleen een verschil in het acteerwerk. Elsie de Brauw speelt dan de oudere versie van Johanna, maar beide oudere acteurs krijgen niet veel tijd in de film vergeleken de jongere acteurs. Beide weten wel goed oudere versies te spelen die hun trauma’s na mate van tijd op hun eigen manieren wat meer verwerkt hebben, maar alleen nu nog moeite met elkaar hebben.

Soof 3

Soof 3 is de derde film uit de Soof filmserie. Deze film is geregisseerd en deels geschreven door Anne de Clercq, de regisseur van Hallo Bungalow en verder heeft ze ook wat afleveringen geregisseerd van de Soof tv-serie. In de film lijkt Soof (Lies Visschedijk) alles voor elkaar te hebben in haar leven. Alles gaat goed met haar werk en kinderen en ondanks dat ze single is, lijkt ze tevreden te zijn. Dit verandert allemaal wanneer Soof slecht nieuws te horen krijgt over haar gezondheid.

Omdat haar dochter met een nieuwe geliefde uit India terug naar Nederland is gekomen en haar andere kinderen ook gelukkig lijken, besluit Soof haar slechte nieuwe eerst voor haarzelf te houden. Soof probeert haar kinderen te helpen met hun positieve toekomstplannen, om zo haar eigen slechte nieuws hieronder verborgen te houden. Soof moet nu zien hoe lang ze dit verborgen weet te houden voor te anderen begint op te vallen dat haar gezondheid achteruitgaat. Voor de verandering probeert regisseur Anne de Clercq samen met de andere schrijvers van de film deze derde Soof film meer in een drama te veranderen. Helaas lijken ze hier vaak moeite mee te hebben, want de komedie weet het drama in de film vaak te overschaduwen. Zo eindigen ze de film toch wat als een standaard romantische komedie met lichte drama momenten. De komedie is verder wel aan de voorspelbare of ongemakkelijke kant, waardoor er vaak niet echt om te lachen valt. Het verhaal zelf is helaas ook wat aan de voorspelbare kant. Wanneer je de trailer van de film hebt gezien, of bekend bent met je standaard Nederlandse romantische komedies kun je wel voorspellen wat er ongeveer in de film gaat gebeuren. Ze hebben het verhaal verder ook onnodig te groot gemaakt en gevuld met te veel verschillende verhaallijnen, die niet allemaal echt nodig waren voorin de film. Met een beter verhaal zou de film duidelijker en korter kunnen zijn geweest wat het uiteindelijk ook vermakelijker had kunnen hebben gemaakt. Dankzij het standaard script van de film krijgt de castleden ook niet echt veel kansen om wat bijzonders met hun acteerwerk te doen. Lies Visschedijk probeert haar personage wel wat meer drama kanten te geven, maar ook deze worden vaak ook door komedie-elementen overschaduwt. Dit is wel jammer na nu drie films en een tv-serie over het personage Soof. De rest van de filmcast komt ook niet echt bijzonder over. Als ze voor wat minder personages hadden gekozen voorin de film, zouden sommige meer een kansen hebben gehad om op een meer bijzondere manier naar voren te zijn gekomen met hun personages.

Hart op de Juiste Plek

Hart op de Juiste Plek is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Bob Wilbers, de regisseur van De Expeditie van familie Vos en Boeien!. De film gaat over Eve (Stijn Fransen), die haar droomleven lijkt te leiden als freelancetrendwatcher en een goede relatie lijkt te hebben met haar vriendje Ricardo (Jasper Demollin). Wanneer ze dan ontdekt dat Ricardo een romantische interesse in zijn baas heeft, begint Eve aan haar successen te twijfelen. Zo verlaat ze de stad en trekt ze zich terug naar haar geboortedorpje bij haar moeder Kristien (Irene Moors). Hier overdenkt ze haar leven en wordt ze herinnert aan haar vroegere tijden in het dorp. Zo komt ze ook weer in contact met haar jeugdliefde Luuk (Jan Versteegh) en begint ze zich af te vragen of ze haar leven niet op een andere manier moet beginnen te leven. Deze film is voor zowel de regisseur als de schrijvers meer hun eerste meer volwassen film waar ze in tijden aan gewerkt hebben. Voor deze film waren ze namelijk meer met kinderfilms bezig. De schakeling naar een film voor oudere kijkers en dan voornamelijk tieners is wel een flinke wending voor ze geweest. Ze eindigen namelijk met een rommelige film met te veel onnodige personages. Met wat minder personages en onnodige gebeurtenissen hadden ze een meer gefocuste en vermakelijkere film kunnen hebben gehad. Helaas zijn ze geëindigd met een meer voorspelbare film gevuld met de bekende clichés uit romantische komedies. Door het gemis van details geef je als kijker ook weinig om de personages en gebeurtenissen, waardoor je je interesse in de film al snel kunt verliezen. Van de meeste personages kun je wel ongeveer verwachten waar ze zullen eindigen en verder laat de film je achter met onbeantwoorde vragen. Stijn Fransen komt als het hoofdpersonage dankzij het mindere schrijfwerk ook wat over als een verwaande diva die alles beter lijkt te weten. Hierdoor geef je als kijker niet echt om haar en haar problemen. Het verdere acteerwerk is dankzij de grootte van de filmcast ook niet bijzonder, want de meeste spelen, maar kleine rollen die elkaar steeds weer afwisselen. De meeste relaties in de film zijn ook slecht opgebouwd of worden te gehaast naar voren gebracht, waardoor ze niet geloofwaardig over komen en verder een echte chemie missen. Irene Moors weet even leuk naar voren te komen als een behulpzame moeder, maar krijgt helaas ook niet veel speeltijd om wat bijzonders van haar personage te maken.

Knor

Knor is een nieuwe stop-motion film geregisseerd door Mascha Halberstad. Dit is de langste film die ze heeft geregisseerd. Hiervoor heeft ze meer korte stop-motion filmpjes en verder wat tv-afleveringen geregisseerd. In de film krijgt Babs (stem van Hiba Ghafry) op haar negende verjaardag van haar opa Tuitjes (stem van Kees Prins) uit Amerika een varkentje genaamd Knor cadeau. Babs haar ouders zijn niet blij met dit cadeau en Babs mag Knor alleen houden als ze hem dankzij een puppycursus weet op te voeden. Tijdens deze cursus leert Babs dat haar grootvader eigenlijk een meer duister plan heeft om met Knor te doen. Hierom moet Babs Knor snel succesvol zien op te voeden zodat ze hem mag houden en hij verder geen gevaar loopt. Met deze stop-motion film weet Mascha Halberstad tot nu toe de langste Nederlandse stop-motion te maken. Voor dit record heeft zevenenhalf jaar aan dit project gewerkt. Met deze stop-motion film geeft ze samen met het gehele team achter deze film goed de Noord-Nederlandse cultuur over het boerenleven weer. Zo weten ze lichtjes in te spelen op de actualiteit van de boerenprotesten. Verder brengen ze ook andere dingen uit de Nederlandse cultuur naar boven. Dit weten ze allemaal passend te verpakken als een hartverwarmende Nederlandse familiefilm. Het stem acteerwerk wordt verder op een passende manier gedaan door de castleden van de film. Ze weten samen goed over te komen als een echte familie die ondanks elkaars problemen het toch samen als een familie het met elkaar probeert te maken.

Zwanger & co

Zwanger & co is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Johan Nijenhuis, de regisseur van Marokkaanse bruiloft en De Beentjes van Sint-Hildegard. De film gaat over de single verloskundige Merel (Lieke van Lexmond), die de perfecte partner, maar niet aan de haak weet te slaan. Omdat haar biologische klok doortikt, kiest ze er zo uiteindelijk voor om door een zaaddonor zwanger te raken. Naast Merel zijn ook andere van haar familie waarvan sommige ongewenst in strijd met hun biologische klokken en kinderwensen. Gezamenlijk als familie proberen ze elkaar te helpen tijdens deze tijden van hun familie-uitbreiding. Doordat de vele personages dezelfde wensen hebben en haast gelijke gebeurtenissen meemaken, maar dan net met wat lichte variatie komt deze film al snel op een herhaaldelijke manier over van zichzelf en de vele andere Nederlandse romantische komedies. De verschillende verhaallijnen van de verschillende familieleden overschaduwen elkaar ook meer dan dat ze echt goed samenwerken, waardoor de film wat rommelig en zo oninteressant kan overkomen. De scriptschrijvers doen ook weinig om nog wat bijzonders van het verhaal te maken vergeleken met andere Nederlandse Komedies en zo beland de film als snel in een bevalling van clichés. Regisseur Johan Nijenhuis valt net als het verhaal van deze film ook wat in herhaling met andere film die door hem geregisseerd zijn. Door de hoeveelheid aan personages uit de groeiende familie krijgen de meeste acteurs uit de film ook niet veel kansen om nog wat bijzonders met hun rollen te doen vergeleken het acteerwerk dat ze in andere films hebben geleverd.

Bon Bini Holland 3

Bon Bini Holland 3 is de derde film uit de Bon Bini Holland filmserie. De film is geregisseerd door Pieter van Rijn, de regisseur van Familieweekend. In de film komen Daniel (Tygo Gernandt) en zijn assistente Zoë (Lamara Strijdhaftig) naar FC Kip om de zaak te kopen. Robertico Florentina (Jandino Asporaat) doet zich voor als de eigenaar van FC Kip en probeert een deal met ze te sluiten. Robertico doet dit eigenlijk alleen omdat hij een oogje heeft op Zoë en zo de belangen van de zaak en het personeel achter zich laat. Om de deal te bevestigen reizen ze allemaal naar New York waar Robertico het geloofwaardig moet zien te houden dat hij de eigenaar van FC Kip is, om de verkoop zo succesvol af te leggen en Zoë te blijven imponeren. De rest van het FC Kip personeel beleven zo hun eigen avonturen in New York. Met deze film proberen ze het allemaal groter te maken door de film naar de nieuwe locatie van New York te brengen. Ditzelfde idee kwam ook al naar voren in de Flodder film Flodder in Amerika! Ze kiezen alleen voor verandering van locatie, maar doen verder weinig met nieuwe creatieve komedie elementen. De komedie in de film blijft zo aan de herhaaldelijke of voorspelbare kant. Zo maken ze deze film verder ook niet echt iets bijzonder vergeleken de voorgaande films of tv-serie. Door de komedie op een te overdreven naar voren te brengen, verliest het ook wat van zijn geloofwaardigheid en is het zo uiteindelijk niet meer komisch. De film blijft eigenlijk alleen leuk voor fan van Jandino zijn komediestijl. Het verhaal is ook aan de rommelige kant, want het springt heen en weer tussen verschillende personages die door Jandino gespeeld worden. De meeste verhalen blijven verder ook aan de voorspelbare kant, of krijgen niet eens een echt duidelijk einde. De meer losstaande verhaallijnen hadden beter uit de film gelaten kunnen worden. De film was dan wat meer gefocust geweest en minder aan de langdradige kant. Jandino Asporaat speelt weer vele bekende verschillende personages plus wat nieuwe voorin deze nieuwe film. De meeste blijven hun standard persoonlijkheden e komediekanten behouden en doen verder weinig bijzonders nieuws in deze film. Door de hoeveelheid aan verschillende personages die Jandino speelt kan de film soms ook wat rommelig en onnavolgbaar worden. De andere acteurs krijgen door Jandino zijn aanwezigheid in de film verder nog weinig tijd of kansen om me te werken. De meeste worden meer gebruikt als komische tegenspeler voor Jandino. De chemie tussen de personages komt verder ook meer geforceerd over dan nog geloofwaardig.

Marokkaanse bruiloft

Marokkaanse bruiloft is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Johan Nijenhuis, de regisseur van De Beentjes van Sint-Hildegard en Toscaanse bruiloft. De film gaat over de jonge Yasmine (Soumaya Ahouaoui), die net is afgestudeerd als advocaat. Zo lijkt haar carrièreleven de goede kant op te gaan in tegenstelling van haar liefdesleven. Haar familieleden en vriendengroep hebben meer succes in de liefde, waardoor ze haar proberen wat te forceren en helpen met haar liefdesleven. Ze probeert ze te negeren en zich met haar carrière bezig te houden, maar komt zo plots twee mannen tegen in haar leven waar ze wat voor begint te voelen. Zo komt ze voor de keuze te staan tussen deze twee mannen en haar werk. Het uiteindelijke verhaal van deze film is geschreven door Aliefka Bijlsma en dit is pas het eerste filmscript dat ze heeft geschreven. Dit vat wel terug te zien aan het uiteindelijke verhaal, want dit zit vol met clichés uit je standaard romantische komedie. De film is rond het verhaal en komedie zo aan de bekende kant, waardoor je als kenner van romantische komedies wel ongeveer kunt voorspellen waar het verhaal naar toe gaat. Door de vele gebeurtenissen en personages in de film komt het ook rommelig over waardoor het verhaal lastig te volgen blijft en zo voor een langdradig gevoel weet te zorgen. De komedie in de film is ook aan de voorspelbare of meer aparte kant, waardoor er nog weinig om valt te lachen. De aparte komedie momenten zorgen er ook voor dat de kwaliteit en geloofwaardigheid van de film wat verloren gaat. De komedie overschaduwt ook steeds de meer drama kanten van het verhaal, waardoor deze wat onnodig aanvoelen. Zo valt er als publiek weinig te lachen en komt het luidste gelach van de personages in de film zelf. Johan Nijenhuis had als regisseur van deze film en vele andere romantische komedies wel beter naar de uiteindelijke film kunnen hebben gekeken, om vele van de clichés te zijn voorkomen. Helaas eindigt hij zo weer met je standaard Nederlandse romantische komedie. De film probeert wel wat apart te staan van de andere romantische komedies door wat in te spelen op de Marokkaanse cultuur en gewoontes rond bruiloften. Helaas weten ze dit ook niet zo sterk te doen en kun je voor een gelijke, maar wel meer creatieve film beter de film Meskina terugkijken of voor een meer komische samenvatting op YouTube de video van Najib Amhali terugkijken over zijn bruiloft . Voor een eerste film levert Soumaya Ahouaoui wel goed acteerwerk als een meer rebelse dame die haar werk boven haar liefdesleven probeert te houden. Helaas heeft ze dankzij het mindere script verder niet echte een goede of geloofwaardige chemie met de twee mannen waar ze een soort driehoeksverhouding mee lijkt te beginnen. Door het gemis van de chemie, geeft je als kijker verder ook weinig om de relaties die ze probeert te hebben in de film.

Moloch

Moloch is een nieuwe horrorfilm geregisseerd en deels geschreven door Nico van den Brink. Voor deze film heeft hij alleen nog maar korte films geregisseerd. Dit is zijn eerste regiewerk van een film die langer dan een uur duurt. De film gaat over Betriek (Sallie Harmsen), die aan de rand van een veenmoeras woont. In de buurt waar ze woont gebeuren vreemde dingen zoals een overleden persoon tot vreemde figuren die in de avond rond haar huis lopen. Betriek gaat op onderzoek, om te ontdekken wat er aan de hand is. Samen met de buitenlandse agent Jonas (Alexandre Willaume) leert ze over de mythische geschiedenis van het veenmoeras dat wordt behekst door een kwade geest, die omliggende bewoners lastigvalt met haar aanwezigheid. Betriek en Jonas moeten samen deze kwade kracht proberen te stoppen voor er meer slachtoffers vallen. Met deze film probeert Nico van de brink een echte Hollandse horrorfilm te maken, die gebruik maakt van typische Hollandse kenmerken zoals het Veen. Ze gebruiken hier geschiedenis elementen van zoals het verhaal van het meisje van Ede. Dit element weten ze op een creatieve manier in de film te verwerken, maar verder kopiëren ze vele elementen uit andere horrorfilms. Deze gekopieerde momenten komen wel uit mindere bekende horrorfilms, maar een horrorkenner kan de momenten toch terug herkennen. Voor hen is deze film zo aan de bekende kant zonder dat het echt voor spanning weet te zorgen. Uiteindelijk kan het zo als een langdradige film overkomen. Nico van den Brink en medeschrijver Daan Bakker hadden met meer eigen unieke horrorelementen moeten komen, om een meer buitengewone Hollandse horrorfilm te hebben gehad. De visuele effecten komen vaak niet geloofwaardig over. Voor spanningsopbouw werkt het beter wanneer de geest op de achtergrond of in de duisternis blijft, maar wanneer de geest duidelijker in beeld komt vat wel terug te zien dat dit met CGI in de film is geplaatst. Hierdoor gaat de geloofwaardigheid en vervolgens het spanningsniveau naar beneden. De rekwisieten die ze gebruiken voor de veenlijken komen wel geloofwaardig over, maar hier wordt verder helaas weinig mee gedaan. Het acteerwerk is dankzij de kwaliteit van de film ook niet echt bijzonder. Sallie Harmsen en Alexandre Willaume doen het leuk als de hoofdrollen, maar soms lijkt de film meer over hun onderlinge relatie te gaan dan het mysterie van het veenmoeras. De rest van de filmcast krijgt verder ook niet veel materiaal om mee te werken in de film en komen meer over als extra’s om het verhaal mee voort te brengen.

Foodies

Foodies is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Mannin de Wildt. Dit is de eerste film die hij heeft geregisseerd, hiervoor heeft hij meer afleveringen van verschillende tv-series geregisseerd. De film gaat over de foodblogger Sam (Sanne Vogel), die haar kinderdroom om een eigen kookboek te schrijven bijna waar weet te maken. Haar succes lijkt dichter bij te komen wanneer ze een negatieve recensie schrijft, maar dankzij deze recensie komt chef Marco (Sinan Eroglu) samen met het restaurant waar hij voor werkt in een slecht daglicht te staan. Sam vindt Marco leuk en wist niet dat hij de chef van het slecht beoordeelde gerecht was. Zo eindigt ze in een twee strijd om te kiezen voor haar carrière of haar gevoelens achter na te gaan. Naast het regiewerk van een meer tv-regisseur is het schrijfwerk en idee ook grotendeels afkomstig van mensen die meer voor tv geschreven hebben of hier meer mee gewerkt hebben. Dit valt wel aan de kwaliteit van de film terug te zien, want het komt vaak meer over als een lange tv-aflevering dan een echte film. Het verhaal komt namelijk over als afleveringen van verschillende tv-shows die door elkaar heen zijn gehaald. Zo komt de film al snel als een rommelig cliché film over zonder echt oog voor detail. Uiteindelijk komt de film meer over als een drama dan een echte komedie. De film wordt zo verkeerd gepromoot, want er valt eigenlijk weinig te lachen om de film. De kleine komedie momenten die de film dan wel heeft, komen meer misplaatst over en hadden voor een betere film beter uit de film gelaten kunnen blijven. Dankzij het mindere schrijfwerk, werkt het hoofdpersonages zich steeds ook meer in de problemen door dingen voor zichzelf te houden of andere foutjes te maken. Hierdoor komt ze samen met andere personages wat kinderlijk over, waardoor je als oudere kijker je moeilijk in de personages kunt vinden of ze echt kunt begrijpen. Hierdoor komen personen wat apart over. Sanne Vogel levert dankzij het scrip zo ook wat apart acteerwerk. Voor Sinan Eroglu is dit sinds een tijdje ook weer zijn eerste acteerwerk in een film, want sinds 2016 heeft hij meer in tv-series geacteerd. Hierom komt hij soms wel wat houterig over. De twee hebben samen ook niet echt een geloofwaardige chemie, waardoor hun scenes samen niet echt romantisch overkomen. Verder bestaat de filmcast ook uit te veel extra personages die de film alleen maar rommeligere maken en onnodig zorgen voor een langere speeltijd.

Costa!!

Costa!! Is het vervolg van Costa! uit 2001. Dit vervolg is geregisseerd en deels geschreven door Jon Karthaus, de regisseur van Homies en Bella Donna’s. In de film besluit Anna (Abbey Hoes) samen met haar vriendin Bibi (Stephanie van Eer) op vakantie te gaan naar Spanje. Hier gaan ze naar de oude familieclub Costa waar hun moeders ze wilde verhalen over verteld hebben. Eenmaal aangekomen bij de Costa club lijkt de club meer op een spookstad dan wat Anna en Bibi van hun moeders erover verteld hebben. Samen met de clubeigenaar Thomas (Roeland Fernhout) proberen ze de club weer in een succesvolle toeristen trekpleister te veranderen. Terwijl ze de club renoveren zijn hun moeders ook op weg naar de club om hun dochters te beschermen. Zo proberen ze te voorkomen dat hun dochters niet dezelfde fouten maken, die ze zelf voeger wel gemaakt hebben in Costa. Met dit 21-jarige vervolg proberen ze de verhaallijnen en sfeer uit de eerste film opnieuw in een modern jasje te plaatsen. Helaas behandelt het script de personages als middelbare scholieren, die vele kinderlijke fouten maken. Hierdoor neem je de personages moeilijk serieus dat ze bijvoorbeeld alleen op vakantie kunnen gaan. Op hun vakantie proberen ze naar het renoveren van de club hier meer de zomer fantasieën die hun moeders ook beleefd hebben van seks, alcohol en drugs zelf ook te ervaren. Door hun kinderlijke acties komt het alleen wat apart over dat ze met deze gedachtegangen bezig zijn. Zo valt snel op dat het script niet echt met een goed oog voor detail is geschreven. Hierdoor komt het plot vaak niet zo logisch over en is het verder ook wat aan de voorspelbare kant. Na 21 jaar had je van een vervolg wel meer verwacht. De komedie van de film is ook aan de voorspelbare kant, of komt verder meer ongemakkelijk over, waardoor er weinig te lachen valt. Als ze beter over het verhaal en de komedie momenten hadden nagedacht had de film grappiger en zo beter kunnen zijn geweest. Het script is ook wat rommelig geschreven doordat ze te veel losstaande personages in de film gebruiken, waarvan vele ook verschillende verhaallijnen hebben rond de kern van de film. Als ze wat minder personages hadden gebruikt voorin de film hadden ze een kortere en duidelijkere film kunnen hebben gehad. Naast het flauwe script heeft de film toch een gehaast tempo. Door dit tempo geef je niet echt om de personages en hun onderlinge relaties. Hierdoor krijgt de filmcast ook niet veel om mee te werken en komen ze wat cliché over als stereotypes uit een standaard Nederlandse komedie.

Ik wist het

Ik wist het is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Jamel Aattache, de regisseur van Zwaar Verliefd! En Fighting Fish. De film gaat over Mia (Sigrid ten Napel) die wat verloren is in haar leven. Dankzij dromen krijgt ze ideeën over wat ze met haar leven moet doen. Zo begint ze een eigen bloemenwinkel, wat al snel een succes wordt met vele klanten. Zo neemt ze de behulpzame Viola (Loes Luca) aan als werkneemster en loopt ze te flirten met de tostiverkoper Feo (Tarikh Janssen). Al haar toekomst voorspellende dromen lijken zo uit te komen. Als ze later journalist Axel (Steef de Bot) ontmoet, biedt hij haar hulp aan met het promoten van haar bloemenwinkel. Zo begint ze ook gevoelens voor hem te krijgen en komt al snel in een tweestrijd te staan, moet ze haar dromen volgen en verder met Feo gaan of haar eigen inzicht volgen en toch voor Axel kiezen. Met deze film proberen ze een bericht naar voren te brengen dat je niet altijd je dromen of fantasieën moet na streven en soms gewoon op dingen moet durven te gokken in het leven. Ondanks dit bericht mist de film zelf wel duidelijke uitleg. Hoe Mia bijvoorbeeld steeds dankzij dromen dingen krijgt te zien die in de toekomst gaan gebeuren, wordt niet echt uitgelegd. Ondanks de vermakelijke kanten van de film kan het verder wel wat vaag en onduidelijk overkomen. Door de toekomst voorspelbare dromen van het hoofdpersonage komt de film verder ook wat afgezaagd over, omdat je als kijker door deze dromen al ongeveer weet wat er gaat gebeuren. Net als Mia wacht je zo meer tot haar visioenen in de film zelf naar voren gaan komen. Omdat de film ook begint met het muziekclipje van de film krijg je al een beetje een idee wat er ongeveer gaat gebeuren. Deze muziek hadden ze beter alleen in de aftiteling kunnen gebruiken. Het verhaal wordt verder op een te snel tempo verteld, springt veel van gebeurtenis naar gebeurtenis en wisselen veel van locaties. Zo kan het verhaal wel moeilijk te volgen blijven. Er zitten ook te veel personages in de film die soms ineens weer opduiken, zodat het verhaal verder kan gaan. De meeste extra’s krijgen geen duidelijk achtergrondverhaal, waardoor ze je als kijker niet echt interesseren ook al gebeurt er wat wonderbaarlijks of vreselijks met ze. Sigrid ten Napel doet het leuk als het hoofdpersonage van de film, maar kan soms wel wat onzeker overkomen. Dit kan komen door haar vage dromen, maar omdat dit vervolgens geen duidelijke uitleg krijgt, blijft dit een onduidelijk iets. Loes Luca zorgt voor wat vermakelijke momenten in de film als het hoofdpersonage haar collega en vriendin. De rest van de filmcast krijgt door de grootte van de cast en het gehaaste tempo van de film niet echt kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen.